Teningur - 01.10.1989, Blaðsíða 25

Teningur - 01.10.1989, Blaðsíða 25
EINAR MÁR GUÐMUNDSSON UM RITLIST IAN McEWANS AF ERLENDUM TUNGUMÁLUM Spyrjiröu enska rithöfundinn lan McEwan viö hvaö hann starfi segist hann kenna ensku sem erlent tungu- mál. Og því ekki þaö? Það er á margan hátt auðveldara fyrir rithöf- undinn aö titla sig sem kennara en rit- höfund. Bæöi vill svo til aö þessar fveir aðilar búa oft í einni og sömu persónunni; margir rithöfundar veifa kennaraprikum í verkum sínum og eins hljóta rætur kennarastarfsins að liggja í fornri sagnahefð. En svar þetta hefur einnig hagnýtt Qildi. Aöspuröur þarf kennarinn aöeins aö segja hvað fag hann kennir. Aftur á móti getur rithöfundurinn átt þaö á hættu aö þurfa aö þylja upp öll nöfnin á bókunum sínum; og þá heldur viö- mælandinn að öllum líkindum að hann sé aö tala viö hálfvita, þ.e.a.s. hætti höfundurinn sér út á þann hála ís aö romsa upp úr sér öllum þeim undarlegu bókarheitum sem hann kann að hafa valið verkum sínum. Eöa einsog lan McEwan lýsir þegar hann hitti ungan mann í fyrsta sinn sem hann fór í skíöaferöalag: „Hann hlutstaði tómlátur á meöan ég roms- aöi upp titlunum, klappaði mér síöan á öxlina og sagði: „Desmond Bagley, þaö er minn maður.““ En hér hangir fleira á spýtunni. Ekki bara persónulegir hagir á skíöaferöa- lögum. Regar lan McEwan segist kenna ensku sem erlent tungumál tjáir þaö líka ákveöið viöhorf til ritlist- arinnar: rithöfundurinn umgengst móðurmál sitt sem um framandi tungu sé aö ræöa. Og þaö er nákvæmlega sú umgengni viö tungu- máliö sem greinir skáldskap frá flestum öörum greinum ritlistar, t.d. blaöamennsku. Skrýtla í dagblaði, sem ef til vill vekur hlátur meö morgunkaffinu, er aö öllum líkindum flatneskja í skáldsögu. Eins er ekki sjálfgefiö aö góö saga, sem sögö er manna í millum, veröi borin uppi af prentstöfum. Máliö er alls staöar það sama: tungumálið er einsog krakki sem lætur ekki aö stjórn en krefst samt að veröa komiö til manns. Þaö læðist inn um bakdyrnar og setur sínar rökfræðilegu skoröur. Rithöfundurinn er því kannski kennarinn og nemandinn í einni og sömu persónunni. Um leið og hann gerir uppreisn þarf hann aö lúta aga. UM BILUN AF ÝMSU TAGI Hér er ekki minnst á tungumálið af ástæöulausu, því þaö er einmitt hin nákvæma notkun hans á því, efnistök hans og stíll, sem gert hefur lan McEwan aö þeim kraftaverkakarli sem hann í ritsmíðum sínum er. Sé penninn kraumandi hraösuöu- ketill er hann í höndum snjókarls sem hvergi bráönar. Af lærðum mönnum hefur stíl hans verið líkt viö tennisleik Björns Borgs; hvert skot svo úthugsað aö hiö óvænta kemur ekki einu sinni á óvart. Ekki síður en íslendingar dragnast Englendingar meö þunga bókmennta- hefð á herðunum. Fráfæðingu skáld- sögunnar á enska skáldsagan sér nær óslitna sögu. Þetta skapar enskum bókmenntum vissa sérstööu. Kraft hins nýja geta Englendingar nær ávallt sótt í eigin hefö. Þegar þeir gera uppreisn gegn henni eru þeir jafnan að endurvekja forna þætti hennar. Einhvers staöar sagði T.S. Eliot eitthvað á þá leið aö hlutverk skáld- skaparins væri aö finna tungutak er hæföi samtíð sinni. Og þaö er nákvæmlega það sem segja má um skáldskap lan McEwans: í verkum hans hefur hiö göfuga enska bók- menntamál fundið tón sem hæfir sinni samtíð. Götumáli og villtum hug- myndum er haldið í böndum ótrúlega agaðs ritstíls. Jafnvel þeir sem gagnrýna lan McEwan haröast, og lan McEwan er mjög umdeildur höfundur, neita ekki fimi hans í sögusmíð og stíl. Þeir tala hins vegar um úthugsuö óþokka- brögö og fádæma ruddaskap. Hér skal ekki lagt neitt endanlegt mat á þaö en eflaust þarf ekki mikiö til að hrista upp í breskum skírlífis- seggjum og vera kann aö þeir hafi eitthvaö til síns máls - þaö hafa skír- lífisseggir alltaf - því sögur lan McEwans gerast ekki beint í alfarar- leið og mikið rétt, sumar þeirra bjóöa upp á hneykslan af ýmsu tagi. Þar er ekki mikiö um ensk teboð og samræður um rigningu fremurfátíöar. Yfir sögum hans hvílir nútíminn eins- og reykur úr verksmiöju. Stillinn er stærðfræðilega úthugsaöur en ein- kennist um leið af órökrænum of- skynjunum. En þessar ofskynjanir eru aldrei úr lausu lofti gripnar heldur undantekningalaust greyptar í sálar- ástand persónanna. 23
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Teningur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Teningur
https://timarit.is/publication/820

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.