Teningur - 01.10.1989, Blaðsíða 52

hugsað mér að klára helminginn, fara
svo í kaffipásu áður en ég lýk við
afganginn.
- Þegar þú komst til landsins fyrir
nokkrum dögum, varstu búinn að
ákveða hvar þú ætlaðir að leita
fanga, upp til fjalla eða niðri í fjöru?
- Eiginlega ekki. Pétur (í Faco) fór
með okkur í smá bíltúr, og þá hugsaði
ég með sjálfum mér, ég verð að gera
eitthvað með grjóti, grjótlandslagið er
svo einkennandi fyrir ísland...
- Þú hefur ekki látið þér detta í
hug að nota hraungrýti?
- Jú, ég velti því fyrir mér. Svo fór
ég niður í fjöru úti á Reykjanesi, sá
þar bæði fjörugrjót og hraun. Mér
fannst einhvern veginn meir við hæfi
að nota fjörugrjót, það átti heima við
ströndina, en hraunið ekki. Svo fannst
mér fjörugrjótið bara svo fallegt. Ég
get eiginlega ekki skýrt þetta nánar.
Útlit steinanna sjálfra skiptir mig
höfuðmáli, það er alltaf meginatriðið
hvort sem ég raða saman hringjum
eða hleð vörður.
- Tekurðu þetta fjörugrjót heim
með þér að sýningu lokinni?
- Ég vona að einhver vilji eignast
það. Frá og með sýningunni er það
náttúrlega ekki fjörugrjót lengur,
heldur listaverk. í mínum huga getur
það ekki aftur orðið að grjóti.
- Þegar steinunum er síðan aftur
raðað saman, þurfa þeir þá ekki að
liggja nákvæmlega eins?
- Alls ekki. Með hverju verki fylgir
eins konar vottorð, þar sem stendur
hvernig fólk á að bera sig að við að
setja það saman.
En lýsingin á verkinu er mjög
almenns eðlis, hún gefur aðeins til
kynna að það sé sett saman, segjum
úr þremur sammiðja steinhringjum
með tiltekið þvermál. Ennfremur læt
ég þess getið í vottorðinu að steinana
í hringjunum hafi ég valið af handahófi
og að eigendum sé frjálst að raða
þeim saman í hringina eftir eigin
höfði. Þegar búið er að raða þeim
saman á ný, er sennilega enginn
steinn á sínum upprunalega stað í
röðinni.
Mér finnst það stóri kosturinn við
steinverk mín, til dæmis hringina, að
sérhver uppröðun þeirra er nýsköp-
un. Þó taka verkin, eða hugmyndirnar
á bak við þau, engum breytingum.
Þau eru eins og japönsku steinbeðin
sem munkarnir raka á hverjum
morgni.
Yfirborðið er síbreytilegt en beðin
ævinlega hin sömu.
- Steinverk eftir þig eru nú í háu
verði, ekki satt?
- Kannski má segja það. Annars er
alltaf svo erfitt að alhæfa um verð á
listaverkum. Fyrir það fyrsta ákvarðar
galleríið mitt hvað verkin eiga að
kosta. Ég geri ráð fyrir að ég sé í
sama verðflokki og margir jafnaldrar
mínir. En talsvert langt fyrir neðan
marga ungu expressjónísku málar-
ana, Schnabel og þá. Allt er þetta
afstætt. Borið saman við það verk
sem ungur íslenskur myndlistar-
maður fær fyrir verk sín, jú, þá má
kannski segja að ég sé í háu verði. En
borið saman við verð á nýjum
sportbíl, þá er ég sennilega ódýr.
- Hefur velgengnin haft mikil áhrif
á lifnaðarhætti þína og þankagang?
- Það finnst mér ekki. Það má
kannski segja að hún hafi gert mér
kleift að ferðast víðar en ella. En ver-
aldleg gæði hafa aldrei skipt mig
miklu máli. Ég hugsa að ef ég hefði
brennandi áhuga á að komast á ein-
hvern stað hinum megin á hnettinum,
mundi ég komast þangað með ein-
hverjum hætti, þó svo ég ætti litla
peninga. Ég er ekkert að segja þetta
mér til hróss, ég held að nægju- og
útsjónarsemi af þessu tagi sé mjög
einkennandi fyrir millistéttar Breta af
minni kynslóð. Velgengnin hefur
engin áhrif á myndlist mína. Þótt ég
ætti hundrað milljónir færi ég ekki að
setja saman stærri hringi eða raða
saman gullklumpum...
- Það væri alveg á skjön við allan
þinn þankagang.
- Fullkomlega. Ég er alltaf að
reyna að búa til listaverk úr litlu,
næstum engu. Það er hrygglengjan í
viðhorfi mínu til lífsins og listarinnar.
Listsköpunin á að vera hversdagsleg,
eins og labbitúr. Hver sem er getur
labbað og tínt steina upp af götu sinni,
gert úr þeim mynstur af einhverju
tagi, tjáð með því viðhorf sín. Það þarf
enga verkkunnáttu til.
- Hefurðu meiri áhuga á varan-
legum verkum nú en í upphafi ferils
þíns?
- Nei, ég held sé meira fyrir að
afmá öll ummerki eftir mig í náttúr-
unni. Ég hef alltaf borið virðingu fyrir
náttúrunni, reynt að raska ekki því
jafnvægi sem í henni er að finna. En
ég er orðinn enn meðvitaðri um það
hve viðkvæm hún er. Þegar ég reisi
við einhverja steina úti í óbyggðum,
set ég þá aftur á sinn stað þegar ég er
búinn að mynda þá...
- Þú lætur ekki þitt eftir liggja...
- Nei, það er lóðið.
Viðtal: Aðalsteinn Ingólfsson
50