Vera - 01.07.1989, Síða 23

er mjög ríkt í konum á þessum aldri
að þurfa að sanna sig á þessu sviði.
Þær þurfa að sýna að þær geti leikið
þetta hefðbundna kvenhlutverk —
geti náð sér í mann, stofnað heimili,
eignast börn o.s.frv. Á gelgjuskeiðinu
þá uppgötvaði ég að það er ekkert
verra veganesti út í lífið fyrir konu en
að vera talin vel greind. Ég var sann-
færð um að ég mundi aldrei ná að
giftast, bæði vegna þess að ég var með
gleraugu og eins vegna þess að mér
var sagt að ég væri svo gáfuð. Ég
gerði náttúrlega uppreisn gegn því og
þráði að fá bara að vera svona heimsk
ljóska. En það var jafnframt algjörlega
vonlaust fyrir mig og þetta ruglaði
mig geysilega í ríminu. En sem sagt,
aðalástæðan fyrir því ég fór út í sam-
búð og eignaðist börn var held ég
þessi þörf fyrir að sanna mig og sýna
að þetta gæti ég. Eins fannst mér ég
vera búin að lifa lífinu, hlaupa af mér
hornin og ætti ekkert eftir nema
þetta. Mér fannst ég vera reynd kona
með fortíö.
Svo demdi ég mér út í pólitíkina.
Frá því að ég man fyrst eftir mér
hefur það alltaf þött sjálfsagður
hlutur að hafa áhuga á þjóðfélagsmál-
um. Aðallega var ég alin upp við það
að vera mikill herstöðvaandstæðing-
ur — Það var það veganesti sem ég
fór með útí lífið. En annars hafði ég
frekar óljósar hugmyndir um póltík.
Ég þekkti ekki þessa verkalýðsbar-
áttu, bændastelpa alin upp í sveit. Svo
þegar ég fer að búa, vinna og basla,
þá kviknaði áhuginn á pólitík út frá
svona verkalýðssjónarmiði. Ég var
ákeðin í því á þessurn árum að fara
ekki út í frekari menntun og orðið
menntamaður var með þeim verri
skammaryrðum sem ég heyrði. Þessi
ár voru blómatími hinna ýmsu
pólitísku hópa sem grasseruðu alls
staðar. Ég fór að vinna sem sóknar-
kona á Kópavogshæli og fann mig í
því starfi. Það var mikil upplifun fyrir
mig því ég hafði sífellt fengið að
heyra að ég væri ofviti og gæti ekkert
verklegt. Ég fann að ég gat þetta vel
og á sama tíma hugsað um heimilið.
Ég var óttalega gamaldags og það
hefur örugglega haft mikið að segja
um að ég skyldi akkúrat aðhyllast þá
pólitík sem ég gerði þá, þ.e. maóism-
ann eins róttækur og dálítið gamal-
dags kommúnismi og hann var.
Upphaflega voru það hugsjónirnar
í kringum menningarbyltinguna í Kí-
na sem hrifu mig með. Þar var verið
að gera eitthvað nýtt. Þar var verið
að virkja fjöldann og rnaður hafði há-
leitar hugmyndir um það hvernig
maður vildi lifa fyrir fjöldann og með
fjöldanum. Þetta var náttúrlega
dálítið trúarkennt en ég reyndi
nú samt alltaf að halda sönsum.
Síðan harðnaði þetta út í hrein-
Sígrún Huld meö
börnunum, Hallgeröi,
Óskari, Önnu og
Inglbjörgu.
„Síöan harðnaði
þetta út í hrei-
nan marx-
lenínisma. Þá
var það þessi
harða
skipulagning,
þessi skilyrðis-
lausi agi, hug-
myndin um
flokkinn og al-
rœði öreiganna
sem stjórnaði
okkur og ekkert
annað komst
að. Okkar per-
sónulega líf og
hagir komu
langt þar á
eftir.”
an marx-lenínisma. Þá var það þessi
harða skipulagning, þessi skilyrð-
islausi agi, hugmyndin um flokkinn
og alræði öreiganna sem stjórnaði
okkur og ekkert annað komst að.
Okkar persónulega líf og hagir komu
langt þar á eftir. Allt einkalífið var
undirlagt og smátt og smátt fór að
bera á mikilli þreytu og togstreitu.
Við konurnar vorum iðulega að
lenda upp á kant vegna þess að við
gátum engan veginn staðið undir
þessum absolút kröfum og sinnt
heimilum og börnum á sama tíma.
Þegar svo málin síðan þróuðust
austur í Kína eins og þau gerðu, þá
var mjög sjálfgert fyrir mig að hætta
þessu — en þá var ég reyndar búin að
fá nóg!
Það má segja að í hjónabandinu
hafi haldið áfram sömu móthverf-
urnar. Maðurinn minn er ómennt-
aður verkamaður sem alltaf hefur
langað til þess að fara út í myndlist.
Við vorum lengi með þá hugmynd að
það ætti að gerast á einhvern hálf
maóískan máta — ég veit ekki alveg
hvernig — út á ökrunum í sveitunum?
En alla vega litum við niður á þá
myndlistarmenn sem færu bara í
gegnum skólann og máluðu svo uppi
í fílabeinsturni fjarri hinum vinnandi
lýð. En við upgötvuðum það svo
smátt og smátt í staðinn, að við vor-
um komin út í það að þurfa að vinna
23