Ritmennt - 01.01.1997, Síða 139

RITMENNT
AFHENDING HANDRITA HALLDÓRS LAXNESS
En ég hélt áfram að elska hann og geri það enn þann dag í dag,
og ég mun altaf elska hann, og þakka hamingjunni fyrir hvað ég
hefi átt góðan föður, og hvað ée á enn góðan föður, því að ég finn
að hann er enn sá sami góði og elskuríki pabbi minn, eins og
hann var, meðan hann var hjá okkur.
Þetta hafði ég fundið með sjálfum mér strax frá því hann dó,
þó ég fyndi strax að ég hefði mikils mist, og dauði hans yrði ef
til <vill> okkur til vandræða. En mér fannst það svo óttalega lít-
ilmannlegt að gráta yfir eigin raunum og eigin vandræðum.
Ég mintist sjaldan eða aldrei á þetta við þig um þessar mund-
ir, ég gætti þess að tala sem sjaldnast um hann við þig, af því ég
hélt að ég mundi ýfa upp sár þín við að minna þig á hann, því ég
vissi líka, að enginn hafði mist eins mikið og þú, og ég var feg-
inn yfir hvað þú þó barst þig vel, og ég frétti utan að mér úr
mörgum stöðum að þú hefðir borið þig eins og hetja og eins litlu
telpurnar, um mig var ekkert að segja. Fólk hefur líklega haldið
eftir framkomu rninni og öllu framferði í vor, að mér hefði stað-
ið hjartanlega á sama. En ég er nú svo heppinn að geta látið mér
í léttu rúmi liggja það sem fólk segir, því það er svo hörmulega
vitlaust, og það má gjarnan sigla sinn sjó, á sinni heimsku mín
vegna.
En nú segi ég þér þetta, mamma mín, vegna þess að mér finnst
orðið mátulega langt um liðið og ég veit að þú ert orðin rólegri,
og sár þín tekin að gróa.
En nú líður varla svo nokkur klukkutími, að ég hugsi ekki til
föður míns og mig dreymir hann svo oft á næturnar.
Mig langar til að skrifa þér og segja þér frá því, þegar ég sá
hann í síðasta sinn. Það var á annan í hvítasunnu. Þá var byrjað
að prenta bókina rnína, og ég átti að lesa fyrstu prófarkirnar dag-
inn eftir.
Það var inndælt veður, sólskin og vorhlýja, og léttar áleiðinga-
skúrir öðru hverju. Urn miðdaginn datt mér í hug, að það væri
annars gaman að skreppa upp að Lágafelli, því að það átti að vera
þar altarisganga og messugjörð. Ég náði í þrjá kunningja mína og
var Hagalín einn af þeim og keyrðum við svo upp eftir í híl og lá
vel á okkur eins og þú getur nærri. Við komum í kirkjuna í miðri
prédikun og stóðum þar meðan á athöfninni stóð. Ég skygndist
um eftir pabba en sá hann eklti, en bjóst þó við að hann væri þar,
133