Vera - 01.12.1996, Blaðsíða 6

thafnakonan
aöarvamingi
eins og snyrti-
vörum farin aö
dragast saman.
„Þaö var
svo mikil um-
ræöa um ný-
sköpun í at-
vinnulífi og
talað um aö auka þyrfti útflutning. Mig lang-
aöi til að prófa þetta og það varð úr að ég og
elsti sonur minn stofnuðum fyrirtæki og fór-
um aö flytja út eldisfisk."
Inga var ekki alveg ókunnug fiski þegar
hún stofnaði Atlantsfisk. Hún er fædd og
uppalin í Vestmannaeyjum og fór að vinna í
frystihúsi þar tólf ára gömul. Hún segir að
fiskútflutningurinn sé ekkert mikið erfiöari
en snyrtivörusalan.
„Viðskipti eru bara viðskipti, sama hvað
maður er að selja,“ segir hún. „í snyrtivörun-
um er allt frekar náið og smátt, en í fiskút-
flutningnum eru viðskiptin fjarlægari og um
stærri tölur að ræða. Þar er meiri velta en
hún skilar ekki endilega meiri arði nema fyr-
irtækið sé vel rekið.“
Voru þaö mikil viðbrigði að fara úr hefð-
bundinni kvennagrein inn á dæmigerðan
karlavettvang?
„Ég bjóst við að ég þyrfti að þerjast þeg-
ar ég fór út I dæmigerða karlagrein, en
reyndin hefur verið önnur. Alls staðar mætir
manni velvild, skilningur og stuðningur. Um
leið og ég sýni að ég veit um hvað ég er að
tala, þá er mér vel tekið.“
Atlantsfiskur hefur fært út kvíarnar og nú
flytur fyrirtækið ekki eingöngu útfisk, heldur
líka steina. Annars vegar er um að ræða sér-
pakkaða gasgrillsteina og hins vegar skraut-
steina T fiskabúr.
„Við fórum út í grjótútflutninginn fýrir til-
viljun. Maður sem var í þessum útflutningi
bað okkur um að sjá um markaðssetning-
una fyrir sig. Svo hætti hann með fyrirtækið
og við tókum við þessu."
Inga bætti við sig dreifingu á fiski á hótei og
veitingastaði hér heima og það kom líka til
vegna óvæntra aðstæðna. Verðhrun hafði orðið
á laxi í ákveðnum stærðum erlendis vegna þess
að Norðmenn dældu smálaxi inn á markaðinn.
„Við vorum með sendingu af eldislaxi sem
var komin hingað suður og oröinn svotil verð-
laus. Við hringdum því I nokkra staði og buðum
þeim lax á tilboösverði. Það virtist vera pláss á
markaðnum hérna fyrir dreifingu á ferskum laxi
og nú erum við með flest stærstu hótelin í
Reykjavík í viðskiptum við okkur. Svona koma
tækifærin ef maður kann að nýta þau."
Mikilvægt að konur styðji hver aðra
Inga Þyri er í hópi 50 kvenna sem valdar
voru til þátttöku í tveggja ára námskeiði á
vegum Atvinnu- og ferðamálastofu Reykja-
víkur sem nefnist Brautargengi. Þátttakend-
ur eru ýmist í fyrirtækjarekstri eða hafa
áhuga á að stofna eigið fyrirtæki. Konurnar
hittast vikulega undir handleiðslu kennara
frá Háskóla íslands og úr atvinnulífinu.
„Brautargengi er mjög gott fyrir konur
eins og mig, sem mega ekki vera að því að
fara í skóla," segir hún. „Þetta er magnaður
hópur og I honum eru konur sem eru með
fullan rekstur, en vantar aðstoð við að ná
utan um hann, í bland við konur sem eru
með hugmyndir að nýjum fyrirtækjum."
Hún leggur áherslu á það að konur í at-
vinnulífinu standi saman, eins og karlar
hafa lengi gert. „Konur koma sér ekki upp
vettvangi til að hittast á sama hátt og karl-
menn gera í karlaklúbbum. Við þurfum að
hlaupa heim til að elda og sækja börnin,
þannig að við nennum ekki að eyða tíman-
um í slíkt. Þetta hef ég séð bæði í pólitíkinni
og í fyrirtækjarekstrinum. Einmitt þessi
skortur á samböndum getur staðið konum
fyrir þrifum. Þessum hópi á námskeiðinu er
meðal annars ætlað að mynda viðskipta-
sambönd og styöja hver aöra. Við sem erum
búnar að vera með fýrirtæki getum svo hæg-
lega miðlað af okkar reynslu."
Eitt dæmi sem hún nefnir er saga af
ungri konu á námskeiðinu, sem býr til sér-
hannað konfekt. Konunni hafði gengið illa
að komast inn á hótel- og veitingahúsamark-
aðinn, en Inga útvegaði henni viðtöl við tvo
hugsanlega kaupendur.
„Það var auðvelt vegna þess að ég er að
selja inn á þennan markað," segir hún.
„Hún spurði mig: Guð, af hverju ertu að
hjálpa mér?" en þetta var ekkert mál fýrir
mig. Við konur eigum að gera meira af því að
styðja hver aðra."
Braskari eins og mamma
Konur í atvinnulífinu kvarta sumar undan
mismunun í bankakerfinu, en Inga Þyri seg-
ist hafa mætt velvilja í bönkum á undanförn-
um árum. Hún segir að mikið hafi breyst síð-
an á Húsavík forðum daga.
„Nú eru komnar svo margar vel menntað-
ar konur inn í bankana, sem er heilmikið
gæfuspor fýrir bankakerfið. Maður getur
sótt um lán og séö um öll sín viðskipti án
þess að tala nokkurn tímann við banka-
stjóra. Það er nóg að tala við þjónustufull-
trúa og það eru allt konur."
Tehir þii þörfá kvennabanka eins og sumir
hafa verið að tala um?
„Ég sé ekki þessa þörf, en ef aðrar konur
telja sig þurfa kvennabanka þá finnst mér
það sjálfsagt. Það getur vel verið að útibú
úti á landi séu ekki eins í takt við tímann
og bankarnir hér í Reykjavík. Ég hef heldur
ekkert reynt viö styrkja- og sjóðakerfið og
veit ekki hvernig ástandið er þar."
í fjölskyldu Ingu eru margir sjálfstæðir at-
vinnurekendur, en hún segist ekki hafa far-
ið út T fýrirtækjarekstur til þess að verða rik.
„Þetta eru ekki alltaf konungleg laun
sem við fáum, en það er ekki markmiðið.
Það er ofboðslega gaman að reka fýrirtæki
og maður hefur ákveðið frelsi tii þess að
gera hlutina," segir hún. „Það er heldur ekki
inni í myndinni að aðrir eigi að útvega okkur
vinnu. Sonur minn, sem er 22ja ára, er í
hljómsveit og ég spurði hann einu sinni
hvað hann ætlaði að gera þegar hann væri
orðinn miöaldra poppari. „Ég gerist bara
braskari eins og mamma," var svarið."
Inga Þyri segist njóta sín í fiskútflutningn-
um, en hún segist ekki ætla að starfa við
hann alla ævi. „Það er eitthvað spennandi
við ferskan fisk. Það má ekkert út af bera,
því þetta er svo viðkvæm vara. En ég ætla
ekki að vera í þessari vinnu eftir 10 ár. Ég
ákvað þegar ég varð 50 ára að nota næstu
tíu ártil að byggja fýrirtækið upp, en fara svo
út í eitthvað annað.
Hvað það verður vill hún ekki segja, en
hún er nýbúin að taka að sér nýtt snyrtivöru-
umboð til viðbótar við allt annað.
„Nú er ég búin að koma upp mínum börn-
um og hef meiri tíma," segir hún. „Mér
finnst ég hafa allan sólarhringinn og ég á
safn af hugmyndum sem ég ætla að hrinda
í framkvæmd þegar ég hef tíma og peninga
til. Möguleikarnir eru óendanlegir."
Svala Jónsdóttir