Vera - 01.12.1996, Blaðsíða 29

JÓNA DÓRA KARLSDÓTTIR
Jólin nálgast óöum og margir hafa þegar hafið
undirbúning þeirra. Flestir með mikilli tilhlökk-
un og ánægju, en þó ekki allir. Margir eiga um
sárt að binda um þessi jól eins og svo oft áður.
Fyrstu jól eftir missi ástvina(r) reynast flest-
um þau erfiðustu. Þó eru margir sem eiga því
miður mörg erfið jól og kvíða þeim árum sam-
an. Ég var og er svo lánsöm að tilheyra þeim
fyrrnefndu. Ég vona að frásögn mín hér á eftir
gefi einhverjum sem nú syrgir látinn ástvin eitt-
hvert Ijós í myrkrinu.
Ég minnist desember mánaðar 1985 sem
ákaflega dapurlegs og sársaukafulls tíma.
Þann 16. febrúar það sama ár höfðu drengirn-
ir mínir tveir, þeir Fannar Karl og Brynjar Freyr,
látist af slysförum. Mjögfljótlega eftir lát þeirra
þakkaði ég í huganum fyrir það að jólin væru
svo nýliðin. En tíminn leið og önnur jól í nánd,
án þeirra. Hvernig átti ég að undirbúa og halda
jólin hátíðleg? Það var einfaldlega ekki mögu-
legt. Það sem áður hafði fyllt mig gleði og til-
hlökkun varð nú að martröð. Ég vildi fýrir alla
muni að tíminn liði hratt og jólin þytu hjá án
þess ég fýndi fyrir þeim. Helst af öllu óskaði ég
þess að engin jól kæmu. Kvíöinn fýrir þeim var
óbærilegur. Hins vegar voru eftirlifandi börnin
mín of ung til aö skilja vanlíðan mína og okkar
foreldranna og því taldi ég það skyldu mína að
„taka mig á“ og reyna af öllum mætti að fagna
komu jólanna með þeim. Hugur minn var þó öll-
um stundum hjá börnunum mínum sem ég
hafði misst og söknuðurinn og sársaukinn juk-
ust eftir því sem nær dró hátíðinni. En ég
reyndi af öllum mætti að halda „andlitinu".
Satt að segja man ég ekki mikið eftir aðdrag-
anda þessara fyrstu jóla eftir lát Fannars og
Brynjars. Þó minnist ég þess að hafa bakað 1
eða 2 smákökusortir, meira af vilja en mætti.
Ég taldi mér trú um að ég væri að gera þetta
fyrir þá. Svo var um annaö sem ég fram-
kvæmdi fyrir þessi jól.
Eg hafði alltaf notið þess að hlusta á jóla-
lögin hljóma í útvarpinu í desember, meðan ég
skúraði, skrúbbaði, bónaði og bakaði. Þennan
desembermánuð var ekki kveikt á útvarpi á
mínu heimili. Jólatónlistin verkaði á þessum
tíma eins og rýtingur í hjartað. Allt sem minnti
á jólin olli óbærilegum sársauka. Fátt var til
ráða, allt í umhverfinu minnti á komu jólanna,
jólanna sem ég vildi ekki að kæmu. Eitthvað
varð þó til þess að ég ákvað að trúa því og
treysta að drengirnir mínir væru hjá okkur og
tækju þátt og hefðu gaman af. Ég bað mikið til
Guðs, bað hann um að hjálpa mér í gegnum
þennan tíma. Ég held að hann hafi bænheyrt
mig.
Við höfðum alltaf eytt aðfangadagskvöldi á
okkar heimili með okkar börnum. Nú breyttum
við út af þeim vana. Við töldum það hlífa okkur
við enn meiri söknuði og sársauka að halda jól-
in með foreldrum mínum á þeirra heimili. Ein-
hverjir hvöttu okkurtil að halda okkarfyrri venj-
um, það kæmi hvort eð er að því að við þyrftum
að halda okkar jól eins og áður, við gætum
ekki alltaf flúið. Ég hlustaði ekki á þessar radd-
ir. Það var reyndar maðurinn minn sem benti á
að maður þyrfti ekki alltaf að vera svona yfir-
máta skynsamur. Við leyfðum hjartanu að ráða
og aðfangadagskvöld leið, án mikilla átaka.
Vissulega þurfti ég að taka á honum stóra mín-
um en áður en ég vissi af var þetta kvöld, sem
ég hafði hræðst svona mjög, liðið. Eftir á að
hyggja var aðdragandi jólanna mun erfiðari en
aðfangadagskvöldið sjálft. Ájóladag og annan
jóladag voru hin hefð-
bundnu jólaboð þar
sem stórfjölskyldan var
saman komin. Þar var
það fyrst og fremst
samkenndin sem réð
ríkjum. Þessi boð voru
ekki í sama anda og
hin fyrri.
Á þriðja dag jóla var
mér mjög létt. Mér
fannst að nú gæti ég
tekist á við allt. Heilt ár í næstu jól, svo langt í
þennan sársauka og söknuð sem undanfarnar
vikur höfðu vakið með mér.
Gamlárskvöld var vont kvöld. Mikill söknuð-
ur helltist yfir mig, og daginn eftir gat ég auk
þess sagt „í fyrra". Þeir dóu í fyrra. Mér fannst
ég færast 1jær einhverju sem ég vissi þó ekki
hvað var.
Enn leiötíminn ogönnurjólin nálguðust. Ég
fann þó fljótlega að nú yrði þetta ekki nándar
nærri eins erfitt og árið áður. Það kom á dag-
inn. Ég hafði þó nokkra ánægju af undirbúningi
jólanna, þau þriðju urðu enn ánægjulegri. Allar
götur síðan hef ég hlakkaö til jólanna eins og
fyrr. Sú trú sem vaknaði með mér fýrir jólin
1985 að strákarnir mínir væru hjá okkur og
tækju þátt í öllu umstanginu með okkur, hefir
ætíð síðan fylgt mér. Ég hefi sagt börnunum
mínum frá þessari bjargföstu trú minni og ég
veit að það hefir hjálpað þeim í þeirra söknuði.
Því miður er það svo að þeir eru margir sem
nú upplifa svipaðan tíma og ég fyrir 11 árum.
Ég held að hver og einn verði að finna sína leið
f gegnum þennan erfiða tíma.
Einhverjir vilja eflaust ráða syrgjendum
heilt, oft þeir sem litla reynslu hafa og gefa því
oft misvitur ráð. Látið hjartað ráða, jólaboð og
jólagjafireru ekki lífsnauðsyn. Þeim má sleppa
eða fresta. Talið við ættingja ykkar og vini og
reynið að útskýra fyrir þeim líðan ykkar. Því þeir
einir vita sem reynt hafa.
Megi Ijós og friður jólahátíðarinnar finna
leið að hjörtum ykkar sem nú syrgið.

Heilsufæði húðarinnar
Líttu við! .
ræna línan
Laugavegi 46 Sími: 562 2820