Vera - 01.04.1999, Blaðsíða 52

eftir líkt og undan öflugri vindhviðu og
léttilega svignar hún á grönnum leggjum
sínum og hallar sér þéttar upp að
stólpanum. í fyrstu starir hún beint í augu
hans eins og hún geti ekki litið undan. Svo
drúpir hún höfði.
Hún gengur á undan að skúrnum handan
við húsið. Enn heldur hún bókunum létt að
mjöðminni og hann hvessir augun er þau
fylgja eftir litlum grunnum sporum hennar í
rykinu. Dökk húð hennar fær á sig koparblæ
og handleggirnir eru sem ílangir, gullnir
ávextir sem taka á sig og varpa frá sér
litbrigðum sökkvandi sólar. Vægðarlaust
rekur hann hana framhjá siginni
fjalahurðinni, harðneskjulega hrindir hann
henni niður í rykið. Hún er sem ungur,
rótlaus pílviður í höndum hans, veitir ekki
viðnám og því lemur hann hana lengi með
beisli úr hesthúsinu og þar sem sylgjurnar
skella sprettur upp blóð sem ber við
gulbrúna húð hennar, flæðir svo yfir og liðast
niður í rykið á gólfinu.
Hann staulast máttvana í skugga trjánna í
átt að húsinu, reynir að líta biðjandi til
stjarnanna en himininn er alskýjaður og
regnið streymir um eyru hans og hann er
gegndrepa þegar hann kemur að
tröppunum bak við húsið. Hundarnir hlaupa
hamslausir og hungraðir á blautum pallinum
og þótt hann gefi þeim að éta víkja þeir sér
allir undan er hann gerir fálmandi tilraun til
að klóra þeim. Áhugaiaus horfir hann á þá
éta og hlustar á vindinn hvína í
trjátoppunum. Skjálfandi af kulda gengur
hann í gegnum húsið út á veröndina og
tekur upp blauta byssuna og sest með hana
í kjöltuna og ruggar henni fram og aftur á
hnjám sér líkt og barni.
Það er gegnvott en hann getur greint „Ég
elska þig” skrifað styrkri hendi yfir bláa síðu
bréfsins. Hann hatar jafnvel sjálft bréfsefnið
og krumpar það saman í lófanum. Regnvot
vindhviöa lyftir því létt og heldur því
samanhnoðuðu upp að strekktu, silfurlitu
flugnanetinu á veröndinni. Hann verður
feginn þegar vindurinn yfirgefur það og
skilur það eftir vatnssósa og linkulegt á
hálum blautum fjölunum undir fótum hans.
Hann hvílir hálsinn þunglega á stólbakinu.
Orð bréfsins - bréfs hennar til hvíta
djöfulsins sem hefur hafnað henni til að
giftast einni af eigin kynstofni - renna í
gegnum huga hans. „Afbrýðisemi er það að
vera óöruggur vegna einhvers sem aldrei
hefur og mun líklega aldrei tilheyra þér.”
Votur dvínandi máni þekur himininn áður en
hann dottar.
Tíðar kirkjuferðir breyttu ekki háttum hennar.
Bænir gátu ekki svalað hennar innri þorsta.
Falleg og þögul, en svipt eðlislægri von ef
ekki hæfileikanum til að elska, virtist hún lifa
í heimi tvöfaldra mynda líkt og hún sæi hann
ávallt með tárvotum augum. Er kristin trú
flæddi yfir ómótaðar hugsanir hennar,
skerpti hún liti þeirra og gaf þeim form en
hinn forherti grófleiki Suðurríkjanna, sem í
trúnni bjó, féll í grýttan jarðveg og
angistarfullri eigingirninni tókst ekki að
smjúga inn í hina djúpu undirheima huga
hennar. Þegar hún var beðin um að láta af
saklausum háttum sínum að skoða látlaus
blóm, gat hún aðeins þráð þeim mun heitar
að snerta glóandi blómhnappana sem lifðu
og dóu í laufskrúðinu í fjarska, sem risu og
hnigu eins og stjörnurnar sem hún heyrði
um, sem komu, voru og fóru aftur, ávallt
utan seilingar. Hún einblíndi oft og ákaft inn
í fílabeinshvít hjörtu fallinna magnolíublóma
og leitaði svars við spurningunni sem hafði í
raun aldrei verið skilgreind, þótt ætlast væri
til að hún þekkti hana, en hún lærði aðeins
af þessu að hið fallna blóm er einna ákafast
hatað, auðsærðast.
Seiðandi angan blóma
Sólin
Næsta morgun vaknar hann limastirður
eftir svefninn, sér að heimurinn er
nýbaðaður en samur við sig, reikar um húsið
og skoðar gamlar Ijósmyndir. ( möttum,
gylltum ramma er andlit hennar með ávölum
línum ferskjunnar, stór, líflaus augu hinnar
fallegu Dóttur, hans fyrstu ástar. í fyrsta sinn
leggur hann myndina niður og eigrar síðan
hugsi um húsið eins og svefngengill. Við
bakdyrnar rennir hann fingrunum yfir langt
blaðið á vasahníf sínum og stingur honum,
varfærinn og yfirbugaður, í vasa sinn. Líkt og
maður, sem bíður endaloka sinna, sem
verða að lúta fornum lögmálum vitfirringar,
veit hann að uppgjöf er eins konar
dauðdagi. Aðdragandi hinnar hinstu
stundar. Hann gengur af stað í áttina að
skúrnum. Augu hans stara með
örvæntingarfullri rósemi fiska sem dregnir
eru úr vatni og berjast hamstola um á þurru
landi með líkama sínum en ekki augum.
Hann finnur hana vakandi í skúrnum og
hún liggur lengi í sömu stellingu og áður,
dökk augu hennar endurspegla himininn um
opnar dyrnar. Þegar hún lítur á hann sér
hann ekki hatur, en það er ekki heldur
uppgjöf sem hann les í andliti hennar. Þögul
bið gærdagsins er horfin og þrátt fyrir blóðið
er hún sterkleg að sjá og svart, rakt hárið,
sem flæðir óbundið á moldargólfinu, æsir
hann og óttinn sem hún hefur fundið til um
nóttina jafnast ekkert á við það sem hún les
nú úr þöndum augum hans.
Þegar það rennur upp fyrir honum að hún
er dóttir hans en ekki Dóttir, hans fyrsta ást,
biður hann hana rámur að afneita bréfinu.
Afneita bréfinu; pappírinn étinn og blekið
drukkið, orðin aldrei endurheimt. Munnur
hennar geiflast í glott Dóttur. Hún segir lágt
nei. Nei, einfaldlega, tómlega, endanlega.
Nei. Kvalin rís hún hægt á fætur og nálgast
hann ógnandi en hefur varla fyrir því að líta
á hann, hún endurspeglar hann hljóðlaust,
miskunnarlaust með svörtum tjörnum augna
sinna.
„Er að fara,” segir hún, eins og hún sé þar
þegar, og hjarta hans bugast. Hans eina ráð
er að berja hana og hún hendist enn einu
sinni á jörðina. Óbuguð horfir hún á hann og
hann sér að blússa hennar, rennandi blaut af
regninu, hefur runnið alveg af öxlunum og
stinn, ung brjóstin eru nakin. Hann grípur
fyllingu þeirra milli fingra sér og kreistir
hægt. Gelt hundanna ærir hann og
skyndilega brennur hann af forboðinni girnd.
[ angist sinni ýtir hann stúlkunni frá sér eins
og maður sem slitur af sér eigin handlegg
og með snöggum ristum hnífsins skilur hann
eftir tvo blæðandi gíga á stærð við
greipaldin á berri, gullinni bringu hennar og
fleygir því sem hann finnur í höndum sér til
ýlfrandi hundanna.
Minningar síðan þá
stöðugar og þöglar
líkt og spegill
endurkasti
í dag húkir hann í sama stólnum
andspænis veginum. Guli skólabíllinn þyrlar
upp rauðum rykskýjum á leið sinni. Ef hann
bærir á sér þá getur það verið vegna Dóttur
sem dregur fæturna léttilega eftir rauðum,
rykugum veginum, dökkt hárið niður á bak
og augu hennar horfa íhugandi á
brennisóleyjar og stakar, svarteygar
súsönnur á leiðinni. Ef hann bærir á sér
getur verið að hann sjái sitt eigið barn,
svarteyga súsönnu sprottna upp úr
jarðveginum sem hún gengur á. Fíngert,
fallegt blóm sem vex hvar sem er og blóm
sverja engum manni hollustu sína. Ef hann
bærir á sér gæti hann séð fornan draum
verða að veruleika, sína eigin martröð; svar
við spurningu sem enn liggur í loftinu,
óskilgreind. Ef hann bærir á sér gæti hann
fundið kraftmikinn þyt vespna í kringum
höfuð sitt og hugsað um blómlega
síðsumardaga og þá tíð er ilmur fyllir loftið
grósku. Ef hann bærir á sér gæti hann
þurrkað rykið frá flugunum úr líflausum
augum sínum. Ef hann bærir á sér gæti hann
tekið upp þunga, óhlaðna byssuna og róið
henni fram og aftur á hnjám sér, líkt og
barni.
52