Vera - 01.04.1999, Blaðsíða 50

Hún veit að hann hefur lesið bréfið. Hann situr á veröndinni og
horfir á hana á langri göngu sinni effir heimreiðinni frá
skólabílnum inn á grasflötina. Faðir, dómari, lífgjafi. Dökk ský,
sem boða rigningu, liggja lágt á himni beggja megin við
fjögursólina og hún ber hönd fyrir augu sér og skyggnist yfir
raðir baðmullarplantnanna sem teygja sig á aðra hönd hennar í
samfelldu, grænu limgerði frá póstkassanum að húsinu.
Hræðsluandvarp kafnar í fæðingu en svo færist yfir sefandi dofi
og þegar hún gengur hægt eftir heimreiðinni dregur hún fæturna
í lausu, rauðu rykinu og reynir að láta sem ekkert sé. En hún
veltir fyrir sér hvernig hann viti um bréfið. Elskhugi hennar á
móður sem sér ekki sólina fyrir stúlkunni sem hann giftist. Það
gæti hafa verið hún, að varðveita kynstofninn. Eða unga
brúðurin sjálf sem verður brothætt sem ís er hún finnur bréf frá
henni á meðal muna sem eiginmaður hennar hefur sig ekki í að
fleygja. Eða-? En sú hugdetta fær ekki að dafna í huga hennar.
Hún elskar hann.
Eldur jarðar
Seiðandi angan blóma
Sólin
„Að dóttir mfn skuli
telja sig ástfangna
af nokkrum manni!
Hvernig má það vera?"
—Höfundur ókunnur
Hún gengur hægum, fumlausum skrefum eftir heimreiðinni í
átt að húsinu, að þungbúnum, þögulum manninum á
veröndinni. Hiti sólarinnar er þrúgandi heitur en hún finnur
fremur varma en hita, því það er kaldur blettur undir heitu
hörundinu á bakinu sem umlykur hjartað og teygir hrollkalda
arma sína um neðstu rimar rifjabúrs hennar.
Seiðandi angan blóma
Sólin
Hún nemur staðar til að grandskoða lítinn, villtan flekk af
svarteygum súsönnum og fáeinar stakar brennisóleyjar. Fingur
hennar strjúka létt viðkvæm krónublöðin og hún stendur um
stund hugsi.
Hin seiðandi angan blóma
Sólin
Þýðlega angan-
Þýðlega angan blóma
Og krónublaða
Litlar, bjartar kveðjuóskir
50