Vera - 01.06.2002, Blaðsíða 20

Svona eiga konur að vera
How Sin-sational Are You?
Learn the Secret Ways to Be a
Bad, Bad Girl in Bed and We
Guarantee He’ll Feel Soooo Good
HowtoMake
HimLoveYou
• Forever
á fætur annarri og bera mig saman við þær.
Nú á ég reyndar vinkonu sem gluggar oft í þessi
kvennablöð en hefur aldrei dottið í hug að bera sig
saman við neina af þessum fyrirsætum. Því geri ég
mér grein fyrir því að mín upplifun á þessum blöð-
um kann að vera einstök. Það breytir því þó ekki að
í seinni tíð hef ég oft velt því fyrir mér hvort þessi
svokölluðu kvennablöð séu gerð fyrir konur yfirhöf-
uð og ef svo er, fyrir hvaða konur. Því ég veit að þau
eru ekki gerð fyrir mig. Blaðsíðu eftir blaðsíðu er
hamrað á því að konur eigi að vera mjóar, sætar og
fylgja tískunni. Þá skiptir engu þótt konan/lesandinn
leyfi sér fyrirfram að vera ánægð með sig. Alltaf eru
til góð ráð fyrir hana hvernig hún getur orðið mjórri,
sætari og meira kynæsandi fyrir karlmenn. Og hverj-
ir skyldu nú græða á því að gera svo strangar útlits-
kröfur að lífstakmark fjölda kvenna, bæði hérlendis
og erlendis, skuli vera að léttast um nokkur kíló?
Konur sjálfar?
Séu þessi blöð gerð með sérstakar þarfir kvenna í
huga, hvernig stendur þá á því að myndir af falleg-
um karlmönnum eru sjaldgæfar og að blöðin séu
þess í stað stútfull af kynæsandi konum í mismiki-
um fatnaði? Þegar litið er til myndavals tímaritanna
væri ekki fjarri lagi ef einhver velti fyrir sór hvort
markhópur blaðanna séu samkynhneigðar konur. En
egar ég komst á unglingsárin
hélt ég að hluti af því að verða
kona væri að komast inn í heim
kvennatímaritanna - blaðanna
sem tala til lesandans í kvenkyni. Fyrstu blöð-
in sem ég leyfði mér að kaupa voru Just 17
blöðin en fljótlega tók ég stefnuna á
„þroskaðri" blöð á borð við Cosmo og Marie
Claire sem ávallt hafa að geyma góð ráð um
hegðun, atferli og framkomu á ýmsum sviðum
svo sem eins og í kynlífi, förðun og fatatísku.
Ég man hvað það fyllti mig mikilli gleðitilfinn-
ingu að vera loksins búin að uppgötva leik-
reglurnar þá aðeins 16 ára gömul.
Á sama tíma og ég las hvert tímaritið á fætur öðru
spjaldanna á milli, tók sjálfsmynd mín að skekkjast
all illilega. Eg fór að horfa á mig gagnrýnum augum í
speglinum og taka eftir hinum ýmsu líkamslýtum
sem ekki samrýmdust uppskrift tískublaðanna. Þeg-
ar ég fletti tímaritunum sá ég á hverri blaðsíðu eitt-
hvað sem mátti bæta hjá mér. Þessi uppgötvun olli
mér þó ekki þeirri sálarangist sem við mátti búast,
því alltaf pössuðu blöðin að koma með góð ráð til að
bæta úr hinum ýmsustu „göllum/lýtum.“ Sum þeirra
voru dýr og önnur jafnvel sársaukafull en það skipti
mig þó ekki máli því öll áttu þau jú að stuðla að lífs-
hamingju minni.
Á unglingsárunum eyddi ég ómældum upphæðum í
kaup á snyrtivörum og öðrum ómissandi fegrunartól-
um. Þegar ég var komin hættulega nálægt því að þróa
með mér átröskun gafst óg upp. Eg hætti að reyna að
uppfylla þessa þröngu fegurðarstaðla, horfðist í augu
við raunveruleikann og hætti að kaupa þessi sjálf-
spyntingartól. Við vandlega skoðun sálarinnar og
vísareikningins komst ég að þeirri niðurstöðu að á-
stæða kaupanna var ekki gífurlegur áhugi minn á
tísku heldur vanmáttarkennd alin upp í mér við að
skoða hverja gullfallegu „fótósjoppuðu" fyrirsætuna