Vera - 01.06.2002, Síða 44

!! Konur eru líka miklu fremur í
einhvers konar fjötrum; ýmist
fjötraðar af fjölskyldu eða ein-
stæðingsskap. Kona er undan-
tekningalítið mjög illa sett sem
einstaklingur.
En eftir því sem árin hafa liðið og hægst um hjá
þér í vinnu, hefur þig aldrei langað til að taka upp
pennann?
„Eg hef aldrei gert það. Ég hef ekki viljað vera að
daðra við skáldskapinn, mér hefur þótt sem ég yrði
helst að gefa mig alla að honum.“
Arnfríður hefur aldrei gifst og segist aðspurð um
það efni „ekki hafa viljað standa í því“. Hún bjó með
móður sinni þar til hún dó. Var hún aldrei skotin í
neinum?
„Það gat vel verið, að maður væri skotinn í ein-
hverjum," segir Arnfríður og glottir. „En ég vissi
alveg hvað ég þurfti sjálf og vildi ekki fara að vera
upp á karlmann komin með það. Ég leit þannig á að
hjónabandið væri hálfgerður þrældómur. Það kom
aftur og aftur upp ef ég hugsaði um að gifta mig og
eignast börn. Ég þyrfti þá að fara að semja við ein-
hvem annan, einhvern karl um að fá tíma til að sinna
mínu. Og tíminn er stærðargjöf."
Hvað sagði Virginia? Að konur þyrftu peninga og
sérherbergi til þess að geta skrifað?
„Það er alveg rétt. Það er meira en rétt. Þar stend-
ur hnífurinn í kúnni.“
Arnfríður hefur verið láglaunakona alla ævi.
Seinni hluta ævinnar vann hún lengst af í afgreiðslu
Sundlaugar Reykjavíkur og í Vesturbæjarlauginni,
en fyrrum vann hún m.a. á saumastofu þar sem
kunnugir segja að allt hafi leikið í höndunum á
henni.
„Ég var afskaplega lélegur vinnukraftur," segir
Arnfríður. „Berklarnir eru þannig að stundum er
talið bráðnauðsynlegt að maður fari á hæli og lifi þar
letilífi til þess að verða hraustur á ný. Ég gerði það og
varð hraustari en maður losnar ekki svo glatt við
letina. Letin hefur íþyngt mér eftir því sem hún
hefur getað. Mér fannst ég aldrei komast með tærnar
þangað sem ég vildi hafa hælana."
Þú hefur gert svona miklar kröfur til þín.
„Annað hvort gerir maður kröfur eða maður gerir
engar kröfur, það er enginn millivegur."
Hafðirðu ekki bakvið eyrað að byrja aftur að
skrifa ef þér ynnist tími til?
„Jú, ég hélt lengi vel að ég gæti það. En skáld
verður að geta gefið sig alveg að því að skrifa, a.m.k.
einn þriðja part af ævi sinni sem rithöfundur. Og það
verður að vera fyrsti partur ævinnar. Þá hefur það
kannski búið til eitthvað stöðugt inní sér, eitthvað til
þess að byggja ofan á. Það vinnur sig enginn upp sem
rithöfundur ef hann vinnur um leið á móti sjálfum
sér sem einstaklingur."
Arnfríður tæplega tvítug stúlka og farin að yrkja.
Þá fer að nóttin
finnur hún það í hallri brekku,
þekkir nóttin húsið,
stökkvir hljóði á yrju suðandi orða,
býst til að dvelja um stund.
Arnfríður segist ekki vera einmana á Kumbaravogi
þó að lítið sé um gestakomur. Hún er vön því að vera
ein og fara eigin leiðir og það er hlutskiptið sem hún
valdi sér. „Það er ágætt að þurfa ekki á öðrum að
halda,“ segir hún og brosir. Þegar ég spyr hana að
lokum hvort hún vildi hafa gert eitthvað öðruvísi,
hvort einhver eftirsjá sé í henni, segir hún að það sé
mesta furða hvað hún haldi ró sinni þegar hún horf-
ir yfir farinn veg.
„Yfirleitt held ég að ég hafi tekið hlutina eins og
þeir komu fyrir og gert úr þeim það skásta sem hægt
var án þess að lenda í neinum útistöðum, hvorki við
tilveruna né aðra. Án þess að leggja mig sérstaklega
eftir því þá held ég að ég hafi nokkurnveginn ratað
hinn gullna meðalveg."
Ljóöabrot milli kafla eru úr Ijóöahók Arnfríöar,
Þröskuldur hússins er þjöl. dJ