Akranes - 01.04.1957, Blaðsíða 16

Fröken SigríSur Helgason.
Það er fyrr og síðar mikill munur,
hvemig menn halda á penna. Er hér
ekki aðeins átt við mál og stíl, heldur
innri manna, — sem þar kemur fram,
— göfgi hans eða gapaskap og ófyrir-
leitni gagnvart því, sem er höfuðatriði
í lífinu, hvort sem notaður er penni eða
töluð orð. Það er, að fara sem isannast
og réttast með, eins og það sem sagt er
eða skrifað, eigi að hljóma frá sál til sál-
ar, lýsa hana upp, en myrkva ekki.
Bertel Þorleifsson og
frk Helgason.
Snemma á þessu ári kom út lítið
kver eftir Snæbjörn Jónsson um Bertel
E. Ó. Þorleifsson. Einhvem tíma mun
það verða viðurkennt, að Snæbjörn Jóns-
son hafi verið nytjamaður og nýtur Is-
lendingur, þótt mikið hafi hann einnig
unnað annarri þjóð, en það hafa margir
þjóðræknir menn annarra þjóða gert.
Hefur stundum orkað tvimælis, hvort
þeir hafi meira unnað sínu eigin föður-
landi en Islandi. Snæbjörn er vel að sér,
a- m. k. í íslenzkum og enskum bók-
menntum að fornu og nýju. Hann kann
þau mál bæði til hlítar og ann fögm
máli og fastmótuðu. Hontun er ljóst, að
Islendingar geta þar helzt talið til nokk-
urra afreka, hvernig þeir hafa haldið á
penna. Hann heldur og sjálfsagt, að svo
megi það og enn vera, ef vel er á haldið.
Af þeim sökum hefur Snæbjörn oft
gengið á gamlar fjörur og dregið fram
í dagsljósið grafna menn eða gleymd verk
þeirra; manna, sem unnu sér nokkurn
orðstír og mörkuðu spor í lifanda lífi.
En þeir, sem marka veruleg spor í líf-
inu, hafa venjulega skilið eftir þann
arf, sem komandi kynslóðum er ekki
síður tiltækur og nothæfur en þeirri kyn-
slóð, er stamtimis þeim var uppi.
1 þessu litla kveri um Bertel Þorleifs-
son hefur Snæbjörn dregið fram í dags-
84
AKRANES