Akranes - 01.04.1957, Blaðsíða 31

er enginn steinn finnanlegur uppi nema
mógrjót eitt, lint, hrjúft og illa lagað.
Að þessu búnu var varðan mynduð,
að maður tali ekki um fólkið, sem nær-
statt var, og hurfum við eftir það þaðan
og fórum þá vestur af fjallinu, því að
beina leiðin til hinnar nyrðri Kerlingar
voru flughamrar háir og dráp hverju
ófleygu dýri. Eins og við lögðum leið
okkar fengum við skriður klettalitlar, en
svo voru þær misbrattar, að við .sáum
ekki leiðina alla að ofan, og lentum fyr-
ir þá sök á meltotu, sem fleygaði sig
langt niður í hjarnskafl einn, er okkur
hafði dulizt. Isöxi var í förinni og fór
einhver til og hjó spor með henni yfir
aðra skaflálmuna og fóru menn að stildra
þar yfir í skriðuna á móti, missteig Ingi-
björg sig þá svo, að hún hrataði út úr
slóðinni og rann niður skaflinn á ýms-
um endmn. Guðmundur rauk óðara á
eftir henni en komst engu hraðara, svo
að hann náði henni ekki fyrri en í grjót-
inu fyrir neðan skaflinn. Vildi það þeim
til láns að skriðan var svo smágerð, að
enginn oddurinn náði öðrum fremur að
gera þeim áverka og .sluppu bæði ó-
lemstruð frá þessu óhappi. Þegar Magn-
ús varð þess var að þarna hafði hvorki
orðið lífs né lima tjón varð honum ljóð
á munni:
Við fetuðum iökulfelliugar
og fimlegar voru stellingar.
En Ingibjörg hreppti hrellingar
í hrjúfum skriðum Kerlingar.
Var þá stutt eftir niður á jökulbungu
þá, er gengur fram á milli Kerlinganna,
og var þar gott færi nema sprungur voru
þar nokkrar og allbreiðar, en engin lá
svo að stórtafir gerði. Komum við að
bilnum í ljósaskiptunum og var ég þá
svo útgerður af mæði og vesaldóm, að
skotinn hefði ég verið þar hefði ég veri'ð
FerSafélagarnir viS vörSuna. — Frá vinstri:
Hreppstjóri, Húsbónili, Margrét, SigríSur, Hanna,
SigurSur, Ingibjörg. Yfir: Halldór og Magnús.
hestur. En þegar allir voru heimtir úr
göngunni hélt Guðmtmdar af stað og
fór þá niður á milli Tungnaár og Blá-
fjalla, leið, sem enginn hafði áður farið
og fann færan veg sér, hvort sem hann
er það nokkrum öðrum. Var bólið golt
um kvöldið í skálunum og vel sofið út
um morguninn.
Enn voru veðraguðir mildir þegar
morgnaði og var þá ákveðin ferð niður
til Veiðivatna og Snjóöldufjallgarðs. Varð
ég henni feginn, því á þær stöðvar hefi
ég þráð að komast aftur hvenær sem ég
hef þaðan farið, og eins var fróðlegt að
sjá leiðina, sem við fórum í myrkrinu
upp eftir. Óséð landssvæði eru alla daga
forvitnileg, einkum hafi maður farið um
þau áður, og eftir engu tekið, jafnvel
hvað sem veldur. Það er svo heimskulegt
til frásagnar.
Jökulheimar standa sunnantil á hraun-
bungu sléttri vestan Tungnaár hér um
bil í hánorður frá norðurenda Langa-
sjávar, en háaustur frá nyrztu víkum
norðurflóa Þórisvatns. Er þar sandflesja,
gamlir farvegir Tungnaár, fyrst vestur
AKRANES
99