Akranes - 01.04.1957, Blaðsíða 4

hafa varað í mörg ár. Hefur þessi at-
vinnurekstur ekki verið lífvænlegin- hér
við betri skilyrði en þá var um að ræða,
svo engan þarf að undra þótt slík starf-
semi legðist fljótt niður.
Snorri var hvatamaður að stofnun síld-
veiðifélags um 1880. Hann mun og hafa
átt frumkvæði að því að Gránufélagið tók
upp þá nýung að gufubræða hákarlalifur,
en eftir það fékkst auðvitað miklu betra
lýsi. — Enn var Snorri hvatamaður að
tveim merkum stofnunum, Sparisjóði
Siglufjarðar 1872, og einnig Ekknasjóði
Siglufjarðar.
Slikir menn sem Snorri Pálsson, eru
hverri byggð og samfélagi manna mikils
virði. Þeir ganga fyrir, ráða stefnunni,
byggja upp og bræða saman hugi manna
til þess að sameinast um hinar nauðsyn-
legustu framkvæmdir, eða leggja á ráðin
um, hvemig snúast eigi við válegum
hlutum. Snorri Pálsson var fæddur 1840,
en andaðist 13. febrúar 1883.
* Nýr áfangi. — Annar merkur
maður.
Á árinu 1918, er Siglufjörður átti 100
ára verzlunarafmæli, fékk hann bæjar-
réttindi. Þá þegar töldu Siglfirðingar
þetta stóran stað sem naut vaxandi
trausts og álits. Ekki aðeins þeirra er þá
byggðu bæinn, heldur almennt, enda
snérist þá mikið um síld, og Siglufjörður
var það, er allt miðaðist við, þegar hugs-
að var til silfurs hafsins.
Nú fjölgaði fólkinu óðfluga. Bærinn
varð athafnastöð í sambandi við síldveið-
ar landsmanna. Þangað komu margir at-
hafna- og framfaramenn- Atvinnurekstur
bæjarins var að vísu tímabundinn. Hér
var bær í smíðum, í deiglunni, með kost-
um þeim og göllum sem öllu þvi er sam-
fara. Þegar á allt þetta er litið, verður
vart annað sagt, en að Siglfirðingum hafi
tekist vonum framar að gera þessa stóru
„síldartunnu“ að menningarbæ.
Eins og áður er sagt, — og enn má
segja, — áttu Siglfirðingar mörgum á-
gætum starfskröftum og menningarfröm-
uðum á að skipa allt til þessa dags.
Fremstan í þeirri sveit má vafalaust telja
sóknarprestinn þeirra séra Bjarna Þor-
steinsson. Ymsir prestar þeirra fyrr og
síðar hafa verið mikilhæfir menn, en á
engan þeirra mun hallað, þótt fullyrt sé,
að í heild sinni hafi hann borið höfuð og
herðar yfir þá alla, Hann var óvenju-
lega fjölþættum gáfum gæddur og vel til
foringja fallinn. Blómaár hans var kaup-
staðurinn í örum vexti, og hann gerðist
forvigismaður allra hinna mestu fram-
faramála hins unga kaupstaðar, og fór
þar saman áhugi og áhrif.
Séra Bjarni var fæddur að Mel í
Hraunhreppi í Mýrasýslu 14. öktóber
1861, og var elztur af þrettán systkinum.
Faðir séra Bjarna var Þorsteinn bóndi á
Mel, Helgason, bónda á Beigalda Brands-
sonar bónda á Saurum. Kona Þorsteins
og móðir Bjarna var hins vegar Guðný,
dóttir Bjarna skipasmiðs í Straumfirði,
Einarssonar, en kona Bjarna og móðir
Guðnýjar var Arndis Amadóttir bónda
í Kalmanstungu.
Að námi loknu gerðist séra Bjarni
heimiliskennari hjá Lárusi sýslumanni
Blöndal á Komsá í Vatmsdal. Þar var
harnn í tvo vetur, og þar kynntist hann
konu sinni frú Sigriði, dóttur sýslu-
mannsins. Það kom í ljós á unga aldri,
að Bjami væri mjög músikalskur og
sæmilega góður sömgmaður. Hið sama
mátti segja um frú Sigríði, og vist hafði
hún ekki síðri söngrödd en maður hennar.
Séra Bjarni Þorsteinsson varð þjóðfrægur
maður á þessu sviði. Tónmentin tók hug
hans allan, þar lifði hann og hrærðist.
72
A K R A N E S