Akranes - 01.04.1957, Blaðsíða 52

á vinnustað. Eiginkonan er eigingjörn,
kaldlynd og reikandi. Hinn bráðgáfaði
eiginmaður fullnægði hvorki sjúklegri hé-
gómagirnd hennar né vergjörnu holdseðli.
Frank Hunter, samkennari Crocker-Harr-
is, er lostalávarður hennar þegar leikur-
inn hefst, en drenglyndi hans vísar hon-
um á aðrar brautir en þær, sem hún er
fúsust til að troða, svo að hann meðgeng-
ur allt fyrir samkennara sínum og biður
hann afsökunar. Jón Sigurbjörnsson leik-
ur þennan unga mann af virðuleika og
röggsemi, sem bendir til þess, að Jóni
sé að aukast öryggi og eðlileg framkoma,
en á það skorti stundum áður fyrr.
Crocker-Harris lætur sér hvergi bregða
við játningu unga mannsins, liann hafði
árum saman þekkt gerðir húsfreyju sinn-
ar og látið sér þær lynda. Hann var
hættur að vænta nokkurs hlutar af henni
nema hreinskilni, því að hún sagði hon-
um alltaf frá sigrum sinum á nýjum
vígstöðvum.
Ofan á allt þetta bættist, að hann varð
að hverfa frá skóla sínum fyrr en gert
hafði verið ráð fyrir og einnig i sam-
bandi við það var honum ekki sýnd sú
virðing, sem vera bar-
Þorsteinn sýndi ljóslega þrekmanninn,
sem tekur hverjum vanda, sem að hönd-
um ber án þess að bogna- Hylur heitar
tilfinningar hjúpi, sem virðist vera of-
inn úr kulda og hörku, en er raunar snið-
inn úr manndómi og miklum vilja. Að-
eins einu sinni yfirbuga tilfinningarnar
hann, en aðeins sem snöggvast, svo er
hann aftur hinn heilsteypti maður, sem
gerir rétt og þolir ekki órétt.
önnur hlutverk Browning-þýðingarinn-
ar voru lítil, en einnig vel með farin.
Allir, sem sáu þetta ágæta leikrit og þá
meðferð, sem það fékk, hljóta að harma,
að það skyldi ekki verða sótt af eins
mörgum og það hefði átt skilið.
★ Tannhvöss tengdamamma.
S/'ónleikur í þrem þáítum, eftir Philip King
og Falkland Cary. ÞýSandi: Ragnar Jóhann-
esson. Leikstjóri: Jón Sigurbjörnsson. Leik
tjaldamálari: Hafsteinn Austmann. Ljósa-
meistari: Gissur Pálsson.
Tengdamóðirin, sem veldur erfiðleikum
með afskiptasemi sinni og ráðriki, er
ekkert nýtt fyrirbæri í bókmenntum.
Leikhúsgestir þurJ'a því ekki að leita
nýrra sanninda þótt þeir sjái Tannhvassa
tengdamömmu í Iðnó. Hins vegar má sá
maður vera undarlega gerður, sem ekki
skemmtir sér konunglega í návist Eme-
líu Jónasdóttur (Tengdamömmu) og fjöl-
skyldu hennar.
Emelía leikur kerlinguna með miklum
ágætum og er sjaldgæft að sjá annan eins
svipbrigðaleik hér á landi. Leiðin frá
gleði til sorgar er oft býsna stutt bjá
tengdamömmu, áhyggjur, amstur, af-
skiptasemi og hvers konar rekistefnur
skiptast á hjá þessari athafnasömu konu
allan leikinn út í gegn, og þarf meira en
meðal krafta til þess að slaka hvergi til
allan þennan líma. Emelía leysir allain
þennan vanda þannig, að á betra verður
naumast kosið, mælskan er frábær, hreyf-
ingarnar eldsnöggar, ráðríknin gagnvart
eiginmanninum (Brynjólfi Jóhannessyni)
svo sönn, að allir karlmenn hljóta að
biðja í hljóði, að forlögin forði þeim frá
öðrum eins húskrossum.
Brynjólfur Jóhannesson er svo eðlileg-
ur í hlutverki húsbóndans, að ætla mætti
að hann hefði ekki aruiað gert um dag-
ana en láta konur kúga sig. En þótt
hann sé beygður og hógvær í návist
ektakvinnunnar leynir sér ekki, að ein-
hvers staðar í afkimum sálar hans er
einhver sjálfstæðisögn eftir og heilbrigðri
skynsemi hefur hann haldið furðu ó-
skertri, þrátt fyrir það, að kanínurnar
120
A K R A N E S