Akranes - 01.04.1957, Blaðsíða 53

séu raunar einu verurnar, sem hann hef-
ur óskorað vald yfir.
Auróra Halldórsdóttir gerir systur hús-
bóndans að furðu eftirminnilegri per-
sónu, hún er táknmynd hins kúgaða og
vonsvikna fáráðlings, sem býr við
skammir og fyrirlitningu dag út og dag
inn, ár eftir ár, jafnvel áratug eftir
áratug. En þrátt fyrir allt þetta tekst
henni, eins og bróðurnum, að varðveita
eitthvað mannlegt, sem gefur lífinu gildi,
og bregður birtu á leiðir annarra.
Þóra Friðriksdóttir leikur dóttur hjón-
anna, og er leikur hennar eini verulega
veiki hlekkurinn í heildarmeðferð leiks-
ins. Þóra er lagleg stiilka og hefur áður
sýnt góðan leik. Að þessu sinni nær hún
ekki valdi á hlutverkinu, svipurinn er
fjarrænn og tómlegur eins og hún hafi
ekki skilið, hvað um er að vera. Ástar-
atlot hennar eru svo látalætisleg, að eng-
inn getur trúað því, að henni þyki
minnstu vitund vænt um mmusta sinn,
Guðmund Pálsson, sem fer vel með sitt
hlutverk og sýnir, að þessu sinni meiri
tilþrif en áður. Guðmundur nær sér
eðlilega ekki vel á strik, þegar hann er
með Þóru á sviðinu, en þeim mun betur
í samleik með félaga sínum í hernum,
Árna Tryggvasyni, sem gerir mjög
skemmtilegan náunga úr fremur litlu
hlutverki-
Sigríður Hagalín er glaðleg cg hressi-
leg brúðarmey, full af kátínu og kyn-
þokka, sem að lokum hefur sín áhrif á
Árna Tryggvason, þótt liann láti isem sér
sé annað í hug en gefa gætur að konum-
Steindór Hjörleifsson leikur prestinn.
Ekki kann ég við þá útgáfu af Drottins
þjónum, sem hann býður upp á, en vera
má að þarna sé prestur framtíðarinnar á
ferðinni.
Jón Sigurbjörnsson hefur annazt leik-
stjórn af miklum þrótti, smekkvísi og
vandvirkni. Að undanskilinni Þóru Frið-
riksdóttur, fara allir leikendur vel með
hlutverk sín undir stjórn hans, og er
full ástæða til að óska honum til ham-
ingju með þessa frumraun sína á leik-
stjórabrautinni.
★ Gullöldin okkar.
Sumum mönnum er gefin sú náðar-
gáfa, að sjá hið skoplega í öllum hlut-
um, en gleyma þó aldrei alvörunni- Guð-
mundur Sigurðsson og Haraldur Á. Sig-
urðsson hafa báðir hlotið þennan dásam-
lega eiginleika í vöggugjöf og ávaxtað
hann vel samborgurum sínum til mik-
illar ánægju.
Um þessar mundir bregða þeir upp
svipmyndum úr lífi íslendinga á því
herrans ári 1957, en láta leikendur lifa
og ræðast við árið 1900 í fyrra þætti, en
árið 2000 í þeim siðari.
Fyrri þátturinn gerist hjá vatnspóst-
unum 1 o mínútum fyrir siðustu alda-
mót:. Þar er Skraffinnur Tobíasson vatns-
beri aðalmaðurinn og prýðilega leikinn
af Haraldi Á. Sigurðssyni. Allur leikur
Haraldar sýnir ljóslega hversu „komik"
er runnin manninum í merg og bein.
Þetta cr á þeim góðu gömlu dögum,
þegar vörumar kostuðu sama sem ekki
neitt og fólkið hafði ennþá tíma til þess
að talast við um nútíð og framtíð.
Af ágætum leik má auk Haraldar
nefna Sigriði Hannesdóttur í hlutverki
Öggu Göggu námsmeyjar í barnaskólan-
um. Raunar er hér um afrek í persónu-
sköpun að ræða og ætti að mega spá
Sigriði margra leiksigra i framtíðinni,
þvi að vonandi er hún ekki ein af þeim,
sem ekki þola vinsamlega gagnrýni.
1 seinna þætti, sem gerist 10 minútum
eftir síðustu aldamót, mæðir mest á Stein-
unni Rjarnadóttur og Lárusi Ingólfssyni,
AKRANES
121