Akranes - 01.04.1957, Blaðsíða 35

hefði bannað þokan. Mun þetta eini kafli
Tungnaárfjalla milli Tungnaár og Langa-
sjávar, sem ekki er klofinn af smádölum,
heldur samfelldur bálkur. Ók Guðmund-
ur þar vestur fjallið nærfellt í stefnu á
Litlasjó norðaustanverðan, unz fyrir varð
daldrag flátt og auðfarið, lágu þangað
slóðirnar og fylgdi hann þeim niður dal
þann að kvíslamótum í dalbotni. Kom
hin vatnsmeiri norðvestan frá Klakka-
felli svonefndu við Tungnaá, en hin þar
austan að skammt- Heita þær — þegar
saman koma — Lónakvísl, og falla vestur
til Tungnaár, eða þó fyrst í stöðuvötn
nokkur eða lón á flatanum við ána. Er
Lónakvíslardalur efni í hálfan hrepp, ef
betur væri í sveit settm-, en svartur var
lianri mjög nú í þykkviðri sökum gróður-
leysis. Ekki mun þó fénaðaránauð valda,
þvi um þessi öræfi fer engin skepna,
mættu þar gróa grænir skógar þess
vegna, og þyrfti varla grósku að skorta
sökum tíðarfars, heldur því á einstöku
stað sást gullgulur víðirunni búinn lil
leiks við bleikt haust og bláhvítan vetur.
Upp i'ir Lónakvíslardal fórum við um
kvíslamótin og allt að því til móts við
suðvesturenda Langasjávar, er þar skarð,
sem liggur austur undir vatnsendann, og
tókum við það öngstræti fyrir forvitni
sakir, þvi að engum nægðu þessir smá-
blettir, sem við höfðum áður séð af
Langasjó, þó fyrir hefði borið blett og
blett ofan af einhverri hæðinni af þeim,
sem við höfðum þrætt norðan og austan
fjöllin.
Einhverra hluta vegna höfðum við um-
tal um gleymsku manna á ferðalögum,
fatatýnslu og þess háttar, þegar ég heyrði
Guðmund vikja því til Hörmu, hvort
hana vanti ekki belgvettling, það sé einn
þarna. Furðaði mig á eftirtekt mannsins,
þar sem hann var upptelcinn við bílstjórn
í fjalllendi á vandkeyrðri leið, en hún
kvaðst heldur vilja taka vettling þann
síðar. Sagði hún þetta svo skrýtilega, að
mig fór að gruna að ekki væri allt með
felldu um vettling þemian. Var þetta
þegar til kom drangur mikill þar utan í
fjallshlíðinni, undra líkur harðrónum sjó-
vettlingi, er stæði þar á fitinni og sperrt-
ist út þumallinn. Þótti mér þá til vonar,
að Hanna, handsmá kona og fínleg, hliðr-
aði sér við að gripa hann svona í leiðinni.
Hefði þó komið sér vel að eiga ráð á
hönd, sem hæfði honum í hliðinni næstu,
þó ekki væri nema til að þjappa undir
bílinn, þvi að þar var sandskafl svo laus
að ófær mátti heita. Gengum við þar frá
Guðmundi og bílnum stuttan spotta að
vatninu.
Þótt ekki hafi Langisjór verið talinn
rekasæll að þessu, heppnaðist Magnúsi að
finna þar dálitla fjöl rekna, notaði hann
hana til að ausa á okkur vatni, ekki
breytti hann samt nöfnum okkar, en þar
höfðum við þó fengið nokkra umbun far-
arinnar, sem engin væri annars, því að
lítið sást þar um vatnið sökum þrengsla.
Auk heldur Guðmundi, sem ekki hafði
komið með, strauk hann um vangann
með blautri fjölinni þegar að bílnum
kom. Enginn skyldi með öllu missa svo
sjaldgæfrar vætu.
Ferðin frá Langasjó gekk vel á braut-
ina aftur, og lá leiðin þaðan fyrst eftii
að úr skarðinu kom um dal norðvestan
svokallaðs Grænafjallgarðs. Ekki sá ég
að fjallgarður sá væri mikið grænn, en
hann kann að vera það að simnan. —
Langur var dalur þessi ekki, og varð þá
að krækja upp margan bratta og í ýmsar
áttir áður vestur af sæi og niður í svo-
kölluð Faxasund, heila veröld smádala,
sem liggja að lokum niður að Tungnaá.
Draga sund þau nafn af tindi einum er
Faxi nefnist, og er norðan þeirra hvað,
sem því nafni veldur- Var að vísu að
AKRANES
103