Akranes - 01.04.1957, Blaðsíða 49

Halldórsson leikur, er óskiljanlegt, að
jafn mikill leikari skuli ekki fá virðu-
legra viðfangsefni að glíma við.
Leikstjóm Ævars Kvaran virðist hafa
verið mjög góð, og er það góður siður
hjá Þjóðleikhúsinu, að láta ekki sömu
þrjá leikstjórana vera sístjórnandi allt
leikárið.
Þótt brosið dularfulla sé fullt af mann-
viti og víða bregði fyrir fyndni, er ekki
því að leyna, að þetta er alvarlegt leik-
rit samið handa hugsandi fólki með fág-
aðan smekk. Slík leikrit ganga að öllum
jafnaði ekki lengi í höfuðstað Islands
★ Doktor Knock.
Gamanleikur í þrem þáttum, eftir Jules fto-
mains. ÞýSandi: Eiríkur Sigurbergsson. Leik-
stjóri: IndriSi Waage.
Leikskráin getur þess, að Doktor Knock
sé gamanleikur að öðrum kosti gat það
vel farið fram hjá leikhúsgestum. I fyrsta
lagi er efnið sízt gamanmál. Aðalpersón-
an, Knock læknir, beitir sefjunaráhrifum
sínum til þess að gera fjölda manns
ímyndunarveika og lagði þannig grund-
völlinn að ágætri atvinnu sinni. 1 öðru
lagi skortir meðferðina þann léttleika og
fyndni að verulega gaman sé að, farsi
myndi á köflum vera réttara heiti en
gamanleikur. En sleppum þvi. Hugmynd
höfundar er góð og réttmæt, þótt efnis-
meðferðin sé ekki að sama skapi vel
heppnuð. Læknir, sem misbeitir þekkingu
sinni og því áhrifavaldi, sem henni fylg-
ir, hlýtur að verða varhugaverð persóna
hvar sem hann fer og þessa persónu skap-
ar Rúrik Haraldsson allvel. Sefjandi
kraftur hans mætti að visu vera meiri á
köflum, ekki sízt í viðræðunum við hefð-
arkonuna (Reginu Þórðardóttur) öruggis-
skortur má hvergi gera vart við sig í
framkomu manns, sem sýkir efnamemi
á hverju heimili heils héraðs.
Lárus Pálsson leikur gamla lækninn,
Dr. Parplaid, prýðilega og er leikur hans
hámark leikmeðferðar í Doktor Knock.
Þessi gamli sómamaður megnar þó ekki
að koma vitinu fyrir eftirmann sinn né
áhangendur hans, en verður sjálfur í-
myndunarveikinni að bráð.
Veiki þátturinn í efnismeðferðinni er
hvernig læknirinn nær tökum á fólkinu.
Aðferðir hans skortir þann ljóma og snið-
ugheit, sem afburðamúgsefjun eru lagin,
þess vegna verður áhrifavald lians ekki
sennilegt, að minnsta kosti ekki í augum
Islendinga, en vera má að minna þurfi
til að sefja franskt sveitafólk, um það
atriði brestur mig heimildir, en vitað er,
að t- d. Þjóðverjar eru mun sefnæmari
en Norðurlandabúar.
★ Sumar í Tyrol.
Operetta í þrem þáttum, eftir Hans Miiller.
Tónlist eftir Ralph Benatzky. ÞýSandi: Loft-
ur GuSmundsson. Leikstjóri Sven Aage Lar-
sen.
Þjóðleikhúsið hefur tekið upp þann
góða sið, að sýna annað hvort óperettu
eða óperu síðast á hverju leikári. Að
þessu sinni hefur Sumar í Tyrol oi*ðið
fyrir valinu og er ekkert nema gott um
það að segja. Efni óperettunnar er ekki
mikið, nokkur ástaræfintýri, sem öll enda
vel.
Aðalhlutverkin eru í höndum Evy
Tibell, óperusöngkonu frá Stokkhólmi,
og Bessa Bjarnasonar. Að þessu sinni hef-
ur verið hafður sá háttur á, að láta
sænska söngkonu syngja á sínu fagra
móðurmáli í stað þess að fara með text-
ann á lítt eða ekki skiljanlegri íslenzku,
eins og gert var s.l. ár, ber að virða þessa
framför.
Frú Evy Tibell leikur og syngur ágæt-
lega og framkoma hennar er bæði kven-
leg og aðlaðandi. Ef til vill mætti stund-
A K R A N E S
117