Akranes - 01.04.1957, Blaðsíða 30

um að fara en skriðjökulssporða, var þó
þessi allur mildilegur við vana slíkra
staða, en mér þótti hann nógu illur
samt, totaður upp í trjónur og hryggi
svarta utan af blautri leirblandinni möl,
háll, seigri og þungri. En jökulröðin sigr-
aðist einnig og tók þá við sléttlendur og
hreyfingarlítill jökulflati, hið bezta gang-
færi, allt upp að vesturenda Kerlingar
hinnar hærri. Þó voru þar ofurlitlir
sprungublettir til og eins ungur .snjór á
bletti. Sneiddum við hjá snjónum og
snuðuðum sprungurnar, enda tók fyrir
öll óheilindi í ísnum eftir að kom upp á
hak við Kerlinguna, en þá leið kusum
við okkur, því að þar var fjallshliðin
styttri, jökullinn þrýstist þar að og hélt
þar betur hæð sinni. Hafði hann þó áð-
ur gengið hærra, því ísklíningur óþiðn-
aður og auri varinn náði sjálfsagt 30—
40 metra yfir slétt upp í hlíðina, og
hefir þá jökullinn lækkað um það á svo
stuttum tíma að leifin er ekki orðin að
vatni enn.
Við Jón lögðum austar til uppgöngu,
en hitt fólkið og hittum þar fallegan
blett. Mun þar hafa verið rakasláttur í
hlíðinni, því að gróðurbreiða var þar á
einum stað, þykkur mosi og dálítil jarð-
vegsmyndun með grasteygingum nokkv-
um. Hölluðum við okkur þar að mýk-
indunum, blésum mestu mæðinni og
undruðumst gróðurinn í um það bil
1200 metra hæð yfir sjó og rétt undir
vanga Vatnajökuls sjálfs. En ekki mátti
lengi dvelja, við heyrðum málaklið fé-
laga okkar færast að, og lögðum aftur af
stað og komumst í þeim áfanga upp á
hátindinn og settumst að matarveizlu.
Hefi ég stundum þurft minna fyrir mat
mínum að hafa en það labb og príl allt
saman. En þarna var logn og þar var
hlýtt og þaðan var víðsýni mikið. Sést
þaðan víða um hálendið sunnan jökla, ef
98
gott er skyggni, en nú var mistur nokk
urt í lofti og naut því víðsýni miður en
skyldi, þó hjó fyrir Arnarfelli mikla
í gegnum blámann og ekki grunlaust um
að djarfað hafi fyrir Kerlingarfjöllum,
en norður og austur var skammt að líta.
Þar byrgði Hamarinn svo kallaður og
Bárðarbunga alla vegu og höfðu til þess
bæði hæð og digurð. Til austurs sáu þau,
sem kunnug voru, móta fyrir Grímsfjalh
og suðvestur frá því beygði Háabunga
kenginn, kuldablá upp úr jöklinum og
Þórðarhyrna enn sunnar og vestar en
þá Geirvörtur, allar þessar mishæðir í
röð í svipaða stefnu og eldgjár hafa í
þessum landshluta. Ef þetta er ein eld-
varparöðin af mörgum á þessum slóðum,
og er að bræða sig norðaustur á við, þá
er ástæða til að biðja vel fyrir Austfirð-
ingum áður en hún nær þangað.
Nokkru nær Kerlingum en fyrrtalin
fjöll sást svartur díll, lítill um sig upp úr
hvítri breiðunni. Var það Pálsfjall, harð-
gleruð hrafntinnusteypa með vikurkúlum
í. Hefi ég þaðan séð skrýtilegastan stein,
en það er kertastjaki sjálfgerður, sem
Guðmundur frá Múla hirti þar í einni
ferð .sinni og flutti til Jökulheima. Er
hann híbýlaprýði þar þótt í smáu sé.
Rétt þar sem við borðuðum var vörðu
brot lítið. Datt okkur í hug að hressa
upp á það og fannst þá í vörðunni dós
með miða í. Sannaðist hún að vera úr
för dr. Rudolf Jonas og félaga 'hans árið
Í935- Fleiri manna fundust þar engar
menjar. Skrifaði Jón greinargerð viðvíkj-
andi þarkomu okkar og baúti við í dós-
ina og létum við hana aftur í vörðuna og
stækkuðum mannvirkið til muna. Voru
þeir Magnús og Guðmundur yfirsmiðir,
og kann ég ekki betur en vita, ef hún
stendur ekki, en það sé fremur að
kenna efni en hleðslumönnum, en þar
A K R A N E S