Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1918, Blaðsíða 109

nokkrar sýningar, sem sama félagið styrkti ekki. En
engar skýrslur eru komnar um þær, annars skyldu
þær vera teknar hér, því ég er fús til að livetja
menn til sýninga á búpeningi, og álít að af þeim
geti gott leitt.
Einstök fóðnrhjörg'nii í Iiarðindum.
í sama blaði (»Frey«) er lýsing af gras- og garð-
ræktarfélagi í Reykjahverfi í Fingej'jarsýslu. Pað er
12 ára gamalt og hefir auk garðræktar 3 hektara
stóran engjablett, sem volgu hveravatni er veitt á.
Fyrst fékst af þessum engjabletti 100 vættir af heyi,
en síðasta sumar 300 vættir; var þá þríslegið. Sæmi-
legt gras í fyrsta og þriðja, en ágætt í öðrum slætti.
Bezt sprettur grasið þegar áveituvatnið er 20—30
gr. heitt; sé það kaldara en 10 gr., er áveitan ónýt.
En ef hitinn er meiri en blóðhitinn, sviðnar grasið
og kemur ekki upp aftur í 2—3 ár, en þá er það
dökkgrænt og kröftugt.
Vorharðindin norðanlands 1916 eru í fersku minni.
Par lá víða djúpur snjór yfir alt langt fram á vor.
Sem víða annarstaðar var fóðurskortur mikill í
Reykjahverfi. Tóku þá eigendur nefnds engjabletts
það snildarráð snemma í maí, að hleypa heitu hvera-
vatni á snjóinn. Við það bráðnaði hann fljótt, nema
þar sem mishæðir voru, þar stóð snjórinn eftir 1—2
metra þykkur þar til seint í maí, en þar sem volga
vatnið komst yfir, grænkaði strax. Seinustu dagana í
maí var farið að slá grasið og flytja heyið burt handa
fóðurlausum kúm og ám. Var því haldið fram í
miðjan júní, þar til kýrnar fóru að ganga úti sér til
fóðurs. Pað sem þannig spraft af grasi í harðindun-
um, voru 100 vættir af blautu heyi, sem líklega hefir
svarað til 25 vætta af þurru heyi.
Pessi frásögn um fóðurbjörgun í vorharðindum er
skemtileg og víst einsdæmi hér á landi. Grasið var
(55)