Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1918, Síða 128

stjórn Rúmeníu sér, að sögn, Ungverjaland vestur að
Theiss-fljótinu og átti að hafa stuðning Rússa til
þeirra landvinninga. Rúmenski herinn var vígbúinn
og hélt þegar í stað inn í Siebenbyrgen. Miðveldin
og Búlgaría höfðu allmikinn her á vígstöðvum sín-
um suður á Ralkanskaganum, og var nú miklum
hluta hans stefnt til Rúmeníu, og einnig tyrkneskum
hersveitum, sem til varð náð. Hélt þessi her inn í
Dobrudscha og vann þar sigur á her Rúmena og
Rússa, sem í móti var. Urðu Rúmenir þá að veikja
her sinn að vestanverðu til þess að verjast aðsókn
hæði að austan og sunnan. En miðveldin höfðu á
skömmum tíma dregið mikinn her saman frá ýmsum
vígstöðvum, meðal annars og ekki sízt frá ítölsku víg-
stöðvunum, og stefndu honum til Siebenbyrgen. Fyrir
þeim her var Falkenhayn, sem lengi hafði haft yfirstjórn
þýzka hersins, eftir að Moltke slepti henni, en nú
hafði yfirstjórnin fyrir nokkru verið falin Hinden-
burg. Her Falkenhayns hrakti Rúmeni eftir skamma
viðureign út úr Siebenbyrgen og hélt svo á eftir inn
í Rúmeníu, náði þar brátt saman við her Macken-
sens, sem brauzt norður yíir Dóná á ýmsum stöðum,
og vestur yfir hana frá Dodrudscha, og leið þá ekki
á löngu áður meginhluti Rúmeníu komst á vald mið-
veldahersins. Leifar Rúmeníuhersins, ásamt rúss-
nesku hjálparliði, veittu viðnám sunnan til i Moldau,
og þar eru vígstöðvarnar enn, þvert yfir landið, frá
takmörkum Rússlands og vestur til Karpatafjalla. Alt
þetta gerðist á haustmánuðunum 1916.
Rótfust miðveldastjórnirnar þá undir árslokin standa
betur að vígi í ófriðnum en nokkru sinni áður, og
buðu friðarsamninga. Varð Wilson Bandaríkjaforseti
milligöngumaður í þeim málum og sótti það fast um
tíma, að koma friði á, og var einnjg að því stutt af
hinum hlutlausu smáríkjum hér í álfu. En banda-
menn þvertóku fyrir friðarsamninga, eða settu þau
skilyrði, sem allir máttu vita, að miðveldin mundu
(74)