Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1918, Side 139

inga saumaða i treyjufóðrið mitt. ))Porir pú, strákur,
að ljúga að mér«, sagði ræningjaforinginn, en sagði
um leið, að hann gæti sjálfur fullvissað sig um það,
og fletti treyjunni frá mér. Hann dró sveðju úr skeið-
um og skar á fóðrið svo peningarnir ultu í lófa hans.
Þegar hann var búinn að telja 50 peninga, leit hann
undrandi á mig, og sagði: »Ertu svo heimskur, dreng-
ur, að segja til peninganna, í stað þess að reyna að
ieyna þeim á svona tryggum stað?« Eg svaraði, að eg
væri ekki svo mjög heimskur, en eg hefði lofað móð-
ur minni, þegar hún kvaddi mig, að eg skyldi ætíð
segja satt og aldrei skrökva. Ræningjaforinginn sagði
undrandi eftir litla stund: »Þú ert góður drengur og
átt víst góða móður, eg vil ekki taka þig frá henni,
hér eru peningarnir þínir, þú skalt eiga þá og hest-
inn, sem þú ríður, svo skal eg láta fylgja þér til
næsta þorps, svo þú villist ekki á eyðimörkinnk.
Síðan hefi eg alla æfi mína fylgt þeirri reglu, að
segja satt, og ætið haft gott af þvi, traust og tiltrú
þeirra, er eg hefi skift við, hefi eg ætíð haft.
Góði keisarinn.
(Kinversk saga).
Sonur himinsins — lifi hans nafn lengur en heim-
urinn — Lí-Trí-Hó keisari stóð út við glugga á postu-
linshöllinni.
Hann var mjög ungur og þess vegna mjög brjóst-
góður. Pótt hann ætti bæði völd og auðæfi, hvarflaði
hugur lians æ til hinna fátæku og lítilmótlegu.
Pað var rigning. Regndroparnir duttu niður í stríð-
um straumum. Himininn grét. Tré og blóm tárfeldu.
Og hjarta keisarans var þungt og hrygt og hann
mælti: »En hvað þeir hljóta að eiga bágt i þessu
regni, þeir sem engan hatt eiga á höfuðið«. Og svo
sneri hann sér að þjóni sínum og sagði: »Eg vildi
gjarnan £á að vita, hve margir eru svo ógæfusamir í
(85)