Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1918, Síða 140
borg minni, Peking, að þurfa að vera höfuðfatslausinc.
Tsíng-Tsúng-Tsang féll á kné: »Pú ljós himinsins
— hvað er ómögulegt konungi konunganna. Áður en
dagur er af lofti skalt pú hafa fengið vitneskju um
pað sem pú æskir«.
Keisarinn brosti vingjarnlega og Tsing-Tsúng-Tsang
fór til ráðherrans Kóv-Te-Wong, og hann flýtti sér
svo mikið að hann stóð á öndinni og gaf sér varla
tíma til að heilsa hinum tigna manni svo kurteislega
sem við átti.
»Gleði heimsins, hinn allranáðugasti keisari vor er
mjög óánægður. Hann lítur hornauga'til pessa fólks
hérna í Peking sem gengur um göturnar höfuðfats-
laust. Hann vill fá að vita pað undir eins í dag,
hvað pað er margt«.
»Prjótarnir peir arna«, svaraði Kvó-Te-Wong og
svo kallaði hann á Píng-Han-Hí, foringja setuliðsins
í borginni.
»Slæmar fréttir úr borginni«, sagði ráðherrann við
hinn auðmjúka herforingja. »Drottinn lífs vors hefir
orðið var við staka óreglu. Hans hátign er sárgramur
pessum slæpingjum, sem slæpast um bæinn án pess
að hafa nokkuð á höfðinu. Hann vill íá að vita pað
strax í dag, hvað peir eru margir, komstu fyrir pað«.
»Kallið á hundspottið hann Wó-Túng«, öskraði
Píng-Han-Hí til pjóna sinna, pegar hann kom frá
ráðherranum.
Skjálfandi af hræðslu og fölur sem nár kom Wó-
Túng lögreglustjóri og kaslaði sér flötum fyrir fætur
herforingjanum.
»Hundurinn pinn, föðurlandssvikari og prælmenni«,
grenjaði Ping-Han-Hi, »viltu, að við hinir verðum
sagaðir í sundur í púsund parta, og pú fyrstur allra«.
»Viltu láta svo lítið að útskýra betur hin alúðlegu
orð pín. Annars gæti farið svo, að eg misskildi vís-
dóm pinn«, stundi Wó-Túng upp úr sér.
»Pú pinn gamli hundur ættir heldur að gæta svína,
(86)