Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1931, Blaðsíða 37

gerði jafnan síðan; þykja þær ein hin snilldarlegast*
vörn fyrir almennum kosningarrétti, sem nokkurn
tíma hefir rituð verið.
í upphafi næsta árs varð Monrad byskup á Lá-
landi og Falstri, og var þó ekki vel tekið, en brátt
breyttust hugir, og var hann þegar næsta ár kjörinn
úr kjördæmi þaðan þingmaður í þjóðþingið, og var
þingmaður þess kjördæmis nálega óslitið til 1865,
er hann lagði niður þingmennsku. Gerðist hann brátt
einn af atkvæðamestu þingmönnunum og fullkominn
þjóðræðismaður, án þess þó beinlínis að fylgja til
hiítar nokkurum flokki, enda var hann of sjálfstæð-
ur til þess. Hægrimenn töldu hann i hópi byltinga-
manna, og þjóðflokkurinn gaf honum það að sök,
að hann var meira á bandi alríkismanna en þeirra
og að hann fylgdi almennum kosningarrétti. Bænda-
vinaflokkinum hneigðist hann að, en vildi þó ekki
festa sig þar, og oft ienti í harka þar. Hann hjó og
lagði til beggja handa og hiaut því megna óvini, en
virðingu sinni hélt hann jafnan og var orðlagður að
skarpskyggni og dómgreind, og þó svo, að menn
óttuðust hann fremur en unnu honum. Hann varð
aldrei foringi þingsins i eiginlegum skilningi, enda
vildi hann ekki né var lagaður til þess að safna
flokki um sig. En þegar sérstaklega reið á miklu,
þá hnöppuðust menn um hann, eins og hann væri af
náttúrunni til þess kjörinn að vera oddviti. Pessa
gætti einkum, meðan alríkisslefnan var að vinna á
(1852—4). Pegar A. S. Örsted hafði fengið forustu
ráðuneytisins, veittist Monrad að honum með svo
miklum ofsa, að þegar ráðuneyti hans varð að fara
frá, þókti ekki hlýða að Monrad fengi sæti í því, er
þá tók við, en þó varð hann þá forstöðumaður
stjórnardeildar í kennslumálum og íoks kennslumála-
ráðgjafi aftur um stund (1859) ,og af nýju 1860 og
tók þá jafnframt að sér innanríkisráðuneytið og
gegndi hvoru tveggja um háift annað ár. Kom hann
(33) 3