Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1931, Blaðsíða 106

um kvöldið var hann á gangi um borgina, og kom
J>á þar að, er mannþyrping hafði safnazt saman um
vagnhest, er lá fallinn á götunni, fyrir þungu viðar-
hlassi, og gat ekki staðið upp vegna hálku á götunni
og þreytu. Hesturinn var mjög magur og aðþrengd-
ur, en eigi að siður lamdi ökumaðurinn hann, til
að knýja hann til ítrustu tilraunar að standa upp.
Englendingurinn taldi, að þarna væri komið tæki-
færið til að vinna kærleiksverkið, og bauð öku-
manninum 15 louisdora (gulipeninga) fyrir hestinn,
vagninn og. hlassið. Ökumaðurinn gekk að tilboðinu,
og var hesturinn þegar leystur frá vagninum og á-
þjáninni. Að kaupunum afstöðnum sagði ökumaður-
inn kvekaranum, að hesturinn væri einstakur að
klækjum og að hann hefði ekki getað haldið honum
í skefjum, nema með þvi að láta hann standa fyrir
vagninum nótt og dag, en til væri maður, sem gæti
stjórnað honum. Pað væri Mári, og hefði það tvennt
sér til ágætis að vera heyrnarlaus og eiga kött, sem
hann skildi aldrei við sig. Pessi maður héidi sig allt
af svo nærri hestinum, að hann vissi, hvað honum
liði. Hestinn kvaðst hann hafa keypt fyrir litið verð
af ökumanni konungs, en hann heföi þegiö hestinn
að gjöf úr hesthúsi konungs.
Pegar Englendingurinn hafði fengið að vita þessi
skil á hestinum, vildi hann endilega fá að vita meira.
Hann gat svo grafið það npp, að hesturinn hét Sehan
og var einn af 8 graðhestum, sem höfðinginn af
Tunis1) hafði sent Lúðviki XV. árið 1731’), í tilefni
af því, að verzlunarsamningur milii ríkjanna var
undirskrifaður. Heyrnarlausi Márinn með köttinn
hafði fylgt hestunum, þvi að hann hafði áður svarið
þess dýran eið að fylgja Sehan, hvert sem hann færi,
1) Ættb. veðreiðali. segir: keisarinn af Marokkó. 2) Ætlb. veð-
reiðah. segir: árið 1726 eða *27.
(102)