Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1931, Blaðsíða 89

verða einhverjum skeinuhættur, ef beita vildi; hugðu
menn það meint til höfuðsmanns, sem hafði sett
hann af fóvetadæmi og þar á ofan bannað honum
alla veraldlega miskunn, en þó kom uþp, að réttur-
inn lét hann óákærðan um sömu málefni. Þetta
sagði oss greindur maður, sem talaði við fóveta
sjálfur, en eigi kunnum vér þar á önnur sannindi,
en hyggjum þó eigi ósennilegt, þar oss finnst sem
dómur þessi færi að likindum og sé viturlegur, sem
von er.
Má nú enginn maður vita, hvað hér eftir kunni
að gerast, en ólíklegt [má þykja, að hafnar verði1)
í héraði upp á nýtt málasóknir út af því, sem Rauð-
hyrna var særð á hryggnum; þó má eigi vita íyrir,
og munum vér þá, herra minn, fræða yður á þvi.
En ekki kunnum vér nú þessa sögu lengri, að þvi,
sem enn er komið; þó má eg það yður segja, að
Rauðhyrna er nú við beztu heilbrigði og gróin sára
sinna að öllu og fyrir löngu. Kunnum vér það eigi
að segja með vissu, en sumir segja, að henni hafi
þókt illt, er svo mikið mál og ófögnuður skyldi rísa
af henni og að henni þókti áverki sá aldrei þess
verður; að hún vill lielzt lifa í friði og eiga ekki i
málum. Og lúkum vér svo að segja frá Rauðhyrnu
og því sári, sem hún fekk á hrygginn aftar en á
miðju baki.
Frásögnin er samhljóða skjölum málsins; bréfagerðir stift-
amtmanns eru í bréfabók stiftamtsins 1831—2 (sbr. og böggul úr
rskjs. Dana (i þjskjs.) »DKauc.« 83). Pess skal að eins getið um
dóm landsyfirréttar, að hann var kveðinn upp 22. febrúar 1832
(dómabók i þióðskjalasafni). Pað mun þykja nýstárlegt, að skáldid
Jónas Hallgrímsson, sem þá var skrifari landfógeta, var verjandi
þeirra Bonnesens og Brynjólfs. Um málið sjálft er þess að geta,
að meðferð þess í héraði var dænid ómerk að öllu og sektir
talsverðar á hendur Bonnesen, en Brynjólfur slapp að þessu leyti;
affur var »lagatiltal« gegn honum og Bonneien »geymt«, »ef þuffa
1) l skaddað i hdr.
(85)