Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1931, Blaðsíða 112
störfin 1847, og er að sjálfsögðu efni skipað niður
eftir gildi málefnanna, svo að mest alúð er lögð við
pjóðernismál öll og sjálfstæði, hvar er pess gætir i
orði og verki. Pá er rækilega lýst árinu 1848 og hin-
um markverðu hræringum og viðburðum, er pá
verða og ísland varða. Loks er alpingi 1849, viðbún-
aður við pjóðfundi og pjóðfundurinn sjálfur, en eftir-
köst hans geymd næsta bindi.
Að sjálfsögðu er kostað kapps um að gera sem
skýrasta mynd af söguhetjunni sjálfri, Jóni Sigurðs-
syni, athöfnum hans og tillögum um málin, og eru
pá orð hans oft fléttuð inn i frásögnina, en jafnframt
við leitað í sem fæstum orðum að greina horf og
framkomu annarra manna, peirra er mest gætir. Er
vart unnt að hafa hentara lag á um efni, sem heita
m& að taki fram til lifandi manna.
Skrítlur
(tíndar saman hvaðanæva).
Presturinn: lít’að er sorglegt, Jón minn; eg heyri,
að pér séuð að skiija við konunaa.
Jón: ftPað er ekki mér að kenna. Eg hefi barið
hana, eg hefi skammað hana, eg hefi byrgt hana
inni, en ekkert hefir dugað — hún vill skilja«.
Hefðarmœrin (á gangi í rigningu, mætir vinkonu
sinni): #Já, ekki er að reiða sig á veðurfræðingana.
Þeir spáöu rigningu, og pá fór eg auðvitað i beztu
fötin mín — og samt rignir«.
A. : aHefirðu heyrt, að Pétur er steinhættur að
drekka?«
B. : »Hvað segirðul Hvenær dó hann?«
(108)