Dagblaðið Vísir - DV - 18.12.2004, Síða 23

DV Helgarblað
LAUGARDAGUR 18. DESEMBER 2004 23

að við gætum ekki hugsað um þá.
úr stað. Nú eru rúmir tveir mánuðir
þar til úrskurður bamavemdamefnd-
ar rennur út og hún er vongóð um að
fá þá börnin aftur.
„Ég veit ekki hvað er það nýjasta
sem þeir flnna til að koma í veg fyrir
að börnin komi heim,“ segir hún dauf
í bragði. Hún bendir eigi að síður á að
nú sé verið að meta hæfhi hennar
sem foreldri og vonast til að það verði
til að nefndin sjái að sér. „Ég vil oft
ekki vakna á morgnana og langar
bara að halda áfram að sofa. Það eina
sem kemur mér firam úr er hugsunin
um Elvu. Ég fer á hverjum degi í bæ-
inn og reyni að hitta hana. Það heldur
mér gangandi," segir hún og Elva
bætir við að hún hringi alltaf þegar
hún sé búin í skólanum og biðji
mömmu sfna að koma. „Oftast er hún
samt komin og keyrir mig á heimilið
eða við fömm eitthvað saman," út-
skýrirhún.
Lögð í einelti í skólanum
Elva var send á Bama- og ung-
lingadeildina skömmu eftir að bræð-
ur hennar vom sendir vestur. Hún
segist hafa haft gott af dvöhnni þar og
fengið mikla hjálp. „Mér leið best þar
af þessum stöðum. Þar gat ég alltaf
talað við einhvern sem vildi hlusta á
mig. Fólkið þar fann alltaf hvernig
mér leið og ég lærði þar í skólanum.
Nú læri ég lítið. Ég er lögð í einelti í
skólanum og stelpumar stríða mér.
Mig langar aldrei að fara í skólann en
mér er sagt að ef ég fari ekki, þá fái ég
ekki að fara til mömmu minnar aft-
ur,“ segir hún en Elva hefur í rúman
mánuð verið á vistheimili í Hraun-
bergi. Þar er aðeins ein önnur stúlka
sem er þar í skammtímavistun og er
þremur ámm eldri en Elva. Þar líður
henni ekki vel. Aðeins einn starfs-
maður er á heimilinu sem kemur á
kvöldin og sefur yfir nóttina. Fer síð-
an aftur þegar stúlkumar em farnar í
skólann.
Elva segir engan elda mat og oft sé
ekki til neinn matur í ískápnum. Þá
hringir hún í mömmu sína sem kem-
ur með eitthvað að borða fyrir hana
og hún vekur hana líka á morgnana til
að fara í skólann.
„Hún hringir í mig því það má
bara vekja mig einu sinni. Mér líður
svo illa að fara í skólann. Þar er ég
alltaf ein og enginn talar við mig.
Stundum fer ég til ffænku minnar
sem á tvö lítil böm og hjálpa henni
með bömin. Mér finnst gott að geta
farið til hennar," segir hún og Guðrún
grípur inn í og segir að Elvu sér strítt
vegna þess að hún sé á vegum barna-
vemdamefiidar. Hún fullyrðir að
starfsmaður á vistheimilinu sem Elva
og drengirnir vom á hafi sagt dóttur
sinni sem er í sama skóla og Elva ffá
hvernig málum væri háttað hjá
henni. Þannig hafi skólasystur henn-
ar komist að aðstæðum Elvu og stríði
henni. Ljótt ef satt er.
Jón Steinar vildi börnin heim
Frásögn þeirra mæðgna er átak-
anleg en tvær hliðar em á öllum mál-
um. Ljóst er að Bamaverndamefnd
Reykjavíkur hefur eitthvað til síns
máls. Sitt sýnist hverjum um þá ráð-
stöfun að rífa böm nauðug frá for-
eldrum sínum. Þuríður Halldórsdótt-
ir lögmaður Guðrúnar segist ekki
þekkja hliðstæðu þessa máls. Það
gerist nánast ekki lengur og þurfi að
fara langt aftur til að finna dæmi þess
að böm séu tekin fyrirvaralaust af for-
eldmm og komið fyrir á fósturheimil-
um. Þetta sé ráðstöfun byggð á afar
veikum rökum.
„Það má deila um hvort forsvaran-
legt hafi verið að búa með böm í hús-
bíl eins og Guðrún gerði eftir að hafa
misst Stekk. En að börnin skyldu ekki
fá að fara heim eftir að Guðrún var
búin að fá húsnæði er ekki réttlætan-
legt," segir Þuríður og bendir á að sér-
álit Jóns Steinars Gunnlaugssonar
dómara í Hæstarétti, þegar kæra
Guðrúnar hafi verið tekin þar fyrir,
segi allt sem skiptir máli. Hann var
einn dómara sem vildi að Guðrún
fengi böm sín og fylgst yrði með að
þeim Uði vel.
„Það er fyrst og fremst verið að
brjóta réttindi á bömunum. Þau eru
svipt því sem öllum bömum er
Framhaldá
næstu síðu