Andvari - 01.01.2010, Qupperneq 132

130
ÁRNI KRISTJÁNSSON
ANDVARI
og varð Markús því að sinna okkur Kristjáni samtímis því að hann æfði
með Eggerti. Hann var svo störfum hlaðinn að hann mátti ekki vera að því
að hreinskrifa lög sín fyrir flytjendurna! Ég man það t.d. að ég fékk lagið
„Tunglið, tunglið taktu mig“ rissað upp með blýanti og varð að spila und-
irleikinn við „Den blonde Pike“ utan að á konsertinum; hafði aldrei séð það
á nótum og aðeins heyrt tónskáldið leika það fyrir mig.
Lögin sem þeir Eggert og Kristján sungu vöktu undir eins almenna hrifn-
ingu og varð nafn Markúsar fljótt á allra vörum. Þetta voru vordagar.
Það var venja okkar Markúsar að ganga saman á kvöldin út fyrir bæinn.
(Vesturbærinn var í þá tíð ein víðátta, óbyggð að miklum hluta til.) Á þessum
gönguförum, sem oft lauk ekki fyrr en undir morgun, sagði Markús mér frá
áformum sínum og framtíðarvonum. Það ólgaði í honum athafnaþráin. Hann
langaði til að semja stór verk, kantötu og jafnvel óperu. Og mörg vekefni biðu
framundan í tónlistarmálum þjóðarinnar. Meðan hann talaði greikkaði hann
sporið. Það var eins og hann ætlaði að flýta sér inn í þann framtíðarheim sem
hann sá fyrir hugskotssjónum sínum.
Eina nóttina gengum við eftir Suðurgötu á leið í áttina til Skerjafjarðar.
Þegar við vorum komnir spölkorn áleiðis, nam Markús snögglega staðar og
sagðist endilega verða að láta mig heyra nýtt verk sem hann var að fást við. En
hvernig gat af því orðið? Hvert áttum við að fara? Allt í einu datt honum ráð
í hug; tók stefnuna upp Kirkjugarðsstíginn, yfir Hólatorg og leiddi mig vestur
Sólvallagötu að húsinu nr. 6 við þá götu. Við gengum upp útitröppurnar að
stigapalli. Þar barði Markús á dimma rúðu. Við það vaknaði íbúinn, sjálfsagt
felmtraður, af værum svefni og stakk nefinu í gluggann að innanverðu. Þegar
hann sá hverjir voru þar á ferð opnaði hann óðar dyrnar og hleypti okkur
inn.
„Má ég komast í píanóið þitt, Bloji minn, í smástund?" spurði Markús.
Þórarinn Kristjánsson, vinur Markúsar sem hann nefndi Bloja, leyfði það
þótt svefntími væri í húsinu. Þar lék Markús stef og tilbrigði um lagið
„Olafur liljurós“, sem hann var með í smíðum. Hann lét gamminn geisa þótt
alllangt væri liðið á nóttina og hófadynurinn frá hesti Ólafs liljurósar hljóti
að hafa vakið svefnþrungna íbúa hússins. Ég reyndi að sussa hann niður og
lækkaði hann þá flugið. Vildi samt lofa mér að heyra „smávals" sem sér
hefði komið í hug þann sama dag. Snotur, elegískur lítill vals sem hann lék
„sotto voce“ eða í hálfum hljóðum. Þetta var merkileg stund og mér mjög
minnisstæð.
Það er mjög miður að Markús skyldi aldrei hafa komið því í verk að hrein-
skrifa „Ólaf liljurós" og ganga frá ýmsu ófullgerðu. Að valsinum litla, sem
kalla mætti „Valse-bluette“, er minni eftirsjá. Hann var aðeins eitthvað sem