Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1933, Qupperneq 43

BOY BURNS
23
láti ykkur vita einhver deili á mér.
Eg heiti Mann —Brnest Mann — og
eg á heima í borginni Halifax. Eg
er handverksmaður — beykir — en
hefi þó stundum lagt handiðn mína
á hilluna og haft mörg járn í eld-
inum í senn. Hingað kom eg í
dögun í gærmorgun á skipinu', sem
liggur við akkeri hérna á höfninni.
í kvölcl fer eg aftur um borð og
sigli héðan í nótt. — Og eg tek það
aftur fram, að eg á mjög brýnt
erindi við ykkur, íslendinga.” Hann
lagði aðra höndina fram á borðið,
um leið og hann sagði síðustu
orðin. Og eg sá að höndin var
hvít og þunn.
Einn piltanna sagði, að honum
væri guðvelkomið að bera upp er-
indið, en gat þess um leið — og sló
á spaug — að enginn okkar væri
beykir.
“Eg er ekki í beykis-leit,” sagði
Mr. Mann. “En eg er að spyrjast
fyrir um mann nokkurn, sem er ís-
lendingur. Eg kyntist honum of-
urlítið í fyrra, og eg sá hann síðast
á gamiárskvöld í Halifax. Þann
mann þarf eg að finna. Mér hefir
verið sagt, að þegar hann fór frá
Halifax, hafi hann farið beina leið
bingað til Tangier og eigi hér
heima. — Og til ykkar kem eg nú,
Hl þess að fá upplýsingar honuni
viðvíkjandi.”
Piltar spurðu nú Mr. Mann, hvort
hann vissi, hvað maðurinn héti,
sem hann væri að leita að.
“Hann heitir Burns—Boy Burns,”
sagði Mr. Mann.
“Ekki er það íslenzkt nafn,”
SaSði sá af piltunum, sem helzt
varð fyrir svörum.
“Hann er samt áreiðanlega ís-
lendingur,” sagði Mr. Mann. “Eg
heyi’ði hann oftar en einu sinni
segja, að hann væri fæddur og iúpp-
alinn á íslandi, og að hann væri
fyrir skömmu kominn liingað til
lands. Þann tíma, sem eg var með
honum (og það var næstum hálft
ár), átti hann erfitt með að mæla
á enska tungu. Eg vissi til þess,
að hann skrifaði bréf til konu á
Íslandi, því að eg kom fyrir víst
tveimur af þeim bréfum á póstinn
fyrir hann. Og nafn sitt bar hann
ávalt fram sem: Boy Burns, hvern-
ig svo sem hann hefir stafsett það.
Og við, sem vorum með honum í
fyrra haust, kölluðum hann æfin-
lega: Boy, og stafsettum það þann-
ig: B-o-y.”
Piltar sögðu, að þeir gætu fiull-
vissað Mr. Mann um það, að hvor-
ugt nafnið væri íslenzkt.
“En eru ekki einhver íslenzk
nöfn lík þeim?” spurði Mr. Mann.
Piitar sögðu að íslenzku nöfnin
Bogi og Björn væru nokkuð lík
þeim, og gæti skeð, að maðurinn
héti Bogi Björnsson, en að þeir
hefðu ekki heyrt þess getið, að
nokkur Islendingur með því nafni
hefði komið til Ameríku.
“Ef til vill hefir hann breytt um
nafn, eftir að hann kom til Ame-
ríku,” sagði Mr. Mann í hálfium
hljóðum.
“Hefir þessi maður gjört nokkuð
ilt fyrir sér?” spurði einn piltanna.
“Það er nú rétt eins og hver vill
um það dærna,” sagði Mr. Mann
og varpaði mæðilega öndinni. “En
til þess, að ykkur verði það ljó'st,
af hverju það er, að mér er svo
rnikið áhugamál að finna Boy
Burns, þá ætla eg að segja ykkur