Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1933, Qupperneq 44

24
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
stutta sögu, ef ykkur þóknast að
lilusta á niig.”
Við létum allir í Ijós, að okkur
væri mikil forvitni á að heyra sögu
hans.
“Sagan fer fram austur við
Cansó-sund,” sagði Mr. Mann. “Það
er ekki all-langt héðan. Þar er
bærinn Port Mulgrave, og í grend
við þann bæ eru miklar gyps- og
kalknámur. Þið hafið víst heyrt
getið um herra Cormigan, kalk-
námu-kónginn rnikla. Hann hefir
annan fótinn í Halifax, en hinn í
Pcrt Mulgrave. Hann á gríðar-
mikla kalltnámu að vestanverðu við
Cansó-sund, og skamt frá Port
Mulgrave, og hefir jafnan marga
menn í þjónustui sinni. Eg var
einn af verkamönnum hans síðast-
liðið ár. — Um nritt sumar brá
lierra Cormigan sér til Ilalifax og
var þar nokkra daga. Og þegar
hann kom aftur til námunnar, var
með honurn ungur maður, lítill
vexti, með ljóst hár og stálgrá
augu. Hann var sagður að vera
íslendingur, nýkominn frá íslandi.
Hann nefnd'st Boy Burns. Að
minsta kosti bar hann sjálfur nafn
sitt þannig fram. Hann ku'nni mjög
fá orð í enskri tungu, þegar hann
kcm til Port Mulgrave, og þau fáu
orð bar hann fram með mjög út-
lendum hreim. Herra Cormigan
sagði, að vinur sinn einn í Halifax
hefði beðlð sig fyrir þenna íslend-
ing, og kvaðst hann ætla að veita
honum atvinnu við kalk-ofnana, að
minsta kosti fram að jólum. —
“Verið þið góðir við drenginn,
piltar,” sagði hann við verkamenn
sína, “því að hann er hér einn síns
liðs, óharðnaður unglingur og fjarri
ættjörð sinni.” — Boy Burns byrj-
aði undir eins að vinna í kalknám-
unni; og kom það brátt í Ijós, að
hann var góður verkmaður. Hann
var knár, þó hann væri lítill vexti,
snar í snúningum og liðugur eins
og köttur; og hann liafði meira
úthald og meiri seiglu en nokkur
annar maður þar í námunni. Sí-
kátur var hann og hláturmildur og
vafalaust allmikill æringi að eðlis-
fari. Eg sá aldrei, að honum yrði
bylt við neitt, og eg sá liann aldrei
missa stjórnar á geðsmunu'm sín-
um. Hann lagði mikla stund á
að læra að mæla á enska tungu,
en honum gekk það mjög stirðlega.
Málrómur hans var annarlegur í
eyrum okkar, og setningarnar
komu iðulega á afturfótunum hjá
honum. En oftast skildum við þó,
við hvað hann átti. — Við kölluð-
um hann Boy, og okkur varð undir
eins vel til hans, öllum nema einum
— verkstjóranum, honum Ben
Killam. Frá. því fyrst, að Boy kom
í námuna og þangað til hann fór
þaðan, gat Killam aldrei litið hann
réttu auga. Hann virtist strax fá
sterkustu óbeit — og jafnvel hatur
— á þessum síglaða, meinleysis-
lega útlending, og gat aldrei til
hans talað, án þess að viðhafa
hryssing og hnýfilyrði. Jafnvel
þegar við sátum u'ndir matborðum,
gat Killam ekki á sér setið, án þess
að finna að framkomu piltsins,
gjöra gys að honum og fara ó-
virðulegum orðum um ættjörð hans
og þjóð. — Einu sinni sagði Killam
við mig: “Eg er alveg viss um, að
gamli Cormigan hefir komið með
þenna skrælingja hingað í nám-
una, rétt til þess að storka mér.”—
“Stundum lét Killam það í ljós við
mig og aðra, að herra Cormigan