Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1933, Síða 68

48
TlMARIT ÞJÓÐRÆKNISPÉLAGS ÍSLENDINGA
ótalið mikið og vandasamt verk, er
hann leysti af hendi, og það eru
ritverkin, sem eftir hann liggja,
bæði í bundnu og óbundnu máli.
Mér kemur ekki til hugar, að fara
hér að leggja neinn dóm á séra
Jónas sem rithöfund og skáld, —
læt mér aöeins nægja að taka fram,
að eftir hann liggur mesti fjöldi af
blaðagreinum, fyrirlestrum og ræð-
urn fluttum við ýms tækifæri, auk
mikils forða af Ijóðum, sem fæst
hafa komið fyrir almennings sjónir,
en tel víst að eigi eftir að skemta
mörgum íslending á sínum tíma.
Séra Jónas A. Sigurðsson var
fæddur 6. maí 1865 á Litlu Ásgeirsá
í Húnavatnssýslu, sonur Sigurðar
bónda Bárðarssonar og konu lians,
Guðrúnar Jónasdóttur. Ólzt hann
upp hjá foreldrum sínum og naut
betri og meiri mentunar, en alment
gjörðist með bændasyni á þeirri tíð.
Til Vesturheims fluttist hann, eins
og áður er tekið fram, árið 1887,
dvaldi um tíma í Hamilton, N.-Dak.,
en fluttist þaðan til Pembina. —
Hann var tvíkvæntur. Pyrri kona
hans var Oddrún, dóttir Prímanns
Ólafssonar, bónda á Helgavatni í
Húnavatnssýslu, og konu hans.
Varð þeim hjónum þriggja sona
auðið; einn þeirra er á lífi, Prímann,
en tveir dánir, Torfi, er áður var
minst á, og Jónas, er dó á unga-
aldri. Síðari kona séra Jónasar er
Stefanía ólafsdóttir Þorsteinssonar
frá Tungu í Grafningi í Árnessýslu
og konu hans Elínar. Varð þeim
þriggja barna auðið, tveggja sona
og einnar dóttur, sem öll eru á lífi
og mjög efnileg. Þau heita: Guð-
rún, Jón og Theodor og stunda öll
nám við æðri skólastofnanir: Guð-
rún við kennaraskóla í Winnipeg,
Jón við læknaskóla í Saskatoon, og
Theodor við prestaskóla í Minnea-
polis, Minn., og útskrifast þaðan í
vor og tekur við söfnuði þeim, sem
faðir hans þjónaði — er vonandi,
að Theodor verði maklegur að fylla
það sæti, sem áður var svo vel
skipað.
Séra Jónas var röskur meðal-
maður á hæð og limaður vel. Yfir-
litið var bjart og tilkomumikið,
ennið hátt og svipmikið, augun
dökk og skörp og gátu líka verið
hvöss. Hreyfingar allar liðugar og
léttar og lýstu óvanalega miklu
lífsfjöri.
Eins og tekið er fram hér að
framan, þá átti séra Jónas við
heilsubrest að stríða síðustu æfi-
árin, og sem fór vaxandi unz að
það yfirbugaði hann alveg og hann
lézt í Winnipeg, þar sem hann var
á ferð með fjölskyldu sinni, þann
10. maí s. 1. Útfarar athöfn fór
fram frá útfararstofu Arinbjarnar
Bardals í Winnipeg, og líkið svo
flutt til Selkirk, þar sem aðal út-
farar minningin fór fram, að mesta
fjölda fólks viöstöddum.
Með séra Jónasi er genginn til
grafar einn af mikilhæfustu mönn-
um úr hópi Vestur - fslendinga.
Með söknuð í hjarta, en þakklæti í
huga, tek eg undir með skáldinu
íslenzka:
“Þungt er tapið, það er vissa—
þó vil eg óska vorri móður:
Að ætíð megi liún minning kyssa
manna, er voru svona góðir —
að ætíð eigi hún menn að missa
rneiri og betri en aðrar þjóðir.”