Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1946, Blaðsíða 60

eg mraig iim í ^vir^tyri© Ibjarta?
Eftir Jakobínu Johnson
Lifði eg mig inn í ævintýrið bjarta?
Andersen og Hafmeyjan lýstu mér veginn.
Kom eg þar í draumi sem konungshöllin stendur,
krystallsdýrð og regnbogans litbrigðum slegin.
----Fegurð er í djúpinu dulin.
Hallargarður — skrúðjurtir — hafmey á sveimi,
heldur sig að blómreit í skærustu litum.
Flytur þangað skeljar með fjölstirndum gljáa,
fegri en nokkur orð geti lýst því í ritum.
----Töfrum leynir dimmbláa djúpið.
Fjölbreytnin og ljóminn! — Eg færi mig að reitnum.
Finnst þar hvíli bjarmi með dulkendum roða.
Voga mér að spyrja — en vel með gætni orðin —
vildi hafmey leyfa mér blómin að skoða?
----Hafdjúpið er heimkynni þagnar.
Vildi hún leyfa gestinum skeljar að skoða?
Skynjaði hún þrá mína? — Leyfið hún veitti.
“Reiturinn er legstaður”. Ljóðræn féllu orðin.
“Líkið flaut á bárum er tunglsljósið skreytti.
----Svipast eg um sæflöt á kvöldin.
“Mánaskin og lognsær — en líkin flutu í hrönnum.
— Lagði eg á flótta í djúpið mitt kæra.
Hafði með mér örenda ungmennið fríða
allra fyrst er leit eg í geislanum mæra.
----Leiðið skal í hafdjúpi hulið.
“Leiði hans eg merki með skínandi skeljum.
— Skyldi hann eiga móður í jarðlífsins stríði?
Hennar vegna strauk eg um hárið hans dökka
huldi síðan legstaðinn sæblóma prýði.
----Hógleg sé í hafdjúpi hvílan!”