Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1946, Síða 102

80
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
syngja án orgels. Þótti honum þá
mest um vert, svo hann yrði einn um
það, að syngja lög sem enginn hafði
áður heyrt og ekki höfðu orðið til fyr
en þá. Verður hann því að teljast for-
söngvari forsöngvaranna og fyrstur í
þeirra röð.
Annan þekti eg sem stóð, um-
kringdur söngflokknum, og leitaði á
orgelinu að nótu, sem lagið átti að
byrja á, en fann ekki nótuna og byrj-
aði svo sjálfur á nótu sem ekki var
til á orgelinu.
Það bar til í þann tíma að fréttist
úr öðru bygðarlagi, að maður nýkom-
inn frá Dakota hefði efnt til söng-
flokks og ætlaði einn að syngja bass-
ann, er söngflokkurinn kæmi í fyrsta
skifti fram á opinberri samkomu þá
á næstunni.
Söngelskum mönnum í minni bygð
þótti þetta eftirtektarvert um bass-
ann og nýmæli. Tókum við okkur
ferð á hendur til samkomunnar, en
viltumst heim að “vi'tlausu húsi” og
gerðum við okkur til erindis að
spyrja til vegar, fullir ótta að við
yrðum of seinir til að heyra bassann.
Var okkur tjáð alldrýgindalega, að
sá, sem ætlaði að syngja bassann,
væri þar á staðnum og að ekki vær-
um við of seinir, því án hans yrði
ekki byrjað í salnum. Fanst okkur
þetta hafa við eitthvað að styðjast.
Varð eg bassamanninum samferða
það sem eftir var leiðarinnar og feng-
um við gróft álit hvor á öðrum fyrir
mikla lesningu og fágaðan smekk.
Þar sem hann átti að vera bara einn
í bassa og jafnframt söngstjóri, gerði
eg ráð fyrir að hann mundi standa
fyrir framan söngflokkinn, sem var
kvenfélag bygðarinnar eða úrdráttur
úr því. Aldrei upplýstis't það, hvort
hann misti móðinn, er hann sá að-
sóknina, eða fékk vanmáttarkend, en
af einhverjum ástæðum hvarf hann a
bak við söngflokkinn. Gátu menn
þess til að bassmaðurinn sæti flötum
beinum á bak við söngflokkinn, °S
sæist því ekki, en heyrðist aðeins-
Hann gat og hafa legið á bakinu og
sungið bassann. Nokkuð var það
bassinn var svo lágur að þvílíkast var
sem hann kæmi upp úr jörðinni.
Þegar um “söngkrafta” er að
ræða veður ekki gengið fram hja
manni, sem Sigurður hét. Nefni eg
hann á nafn, því hann var svo nafn-
kendur maður fyrir söng sinn, að
allir, sem heyrðu hann, hlutu að segja
í hjarta sínu: Sigurðar óp-eru-söng'
ur! Miikil hljóð hafði hann og fögur'
ekki vantaði það. Lét hann mjög
sér kveða í kirkjunni við guðsþj°n
ustur.
En af því eg sótti ekki kirkju f°r
eg á mis við það. Varð hann þess var>
heimsótti mig og bauð mér að syngJ3
fyrir mig í heimahúsum. Þakkaði e£
Sigurði fyrir nærgætnina, en slel*
ekki tali við Jóhann Briem, sem kja
mér var gestkomandi. Sigurður sten
ur upp og segir: “Nú verðið þ1^ 3
þegja ef eg á að segja eitthvað °%
byrjaði hann lagið “Heiðstirnd blaa
hvelfing nætur”, hér um bil þreITlU
nótum of hátt.
Þegar kom að efstu nótunum i
lag'
úr
inu reyndi Sigurður að taka þ0^’ ^
því út í það var komið, þó hann via^
að það var mannlegum mæR1
megn og nóturnar hlytu að rifna
verða margraddaðar. En hér var' ,r
duga eða drepast, enda fanst
húsið þenjast út á alla alln
gluggarúðurnar tútna ú't. J°^. j
Briem “took to his heels” og flu