Vísir - 24.12.1939, Blaðsíða 11

VÍSIR
5
FERÐ UM PALESTINU
Á KRISTS DÖGUM.
ÖMVERSRUR hershöfðingi reið eftir veginum, sem lá i
austur frá Akka. Vorsólin sindraði áhjálmumogbrynjum
og spjótum fylgdarhðs haus. Þeir voru komnir inn i
fjalllendi Galileu upp þröngan dal, en hamraveggirnir beggja
vegna sugu í sig sólargeislana og endurvörpuðu þeim enn lieilai'i
yfir riddaraliðið. Þetla var heitur dagur og þess vegna vörpuðu
])eir kápum sínum aftur af öxlunum.
Hershöfðinginn rcið einn á undan í þungum þönkum. Daginn
áður hafði liann stigið á land í Akka og nú álli að liefjasl'handa
við trúnaðarstarf það, sem honum Iiafði verið falið á liendur af
Tiberiusi keisara sjálfum. Hann.liafði fengið skipun um að afla
nákvæmra og ítartegra upplýsinga um ástandið i Palestinu. Hvað
eftir annað höfðu borist kvartanir frá Gyðingum vegna yfirráða
Rómverjá, en Rómverjar þeir, sem hurfu heim fná Paleslinu
kvörtuðu aftur yfir þvi, að engu tauti yrði við þennan vandræða-
lýð komið. í því augnamiði að vinna ekki fyrir gig hafði hers-
höfðinginn, Valerius, ákveðið að snúa sér til æskuvinar síns, sem
hann hafði komist á snoðir um að dvaldi þarna i fjarlægðinni,
og hafði gengið í þjónustu rómverska undirkonungsins Herodesar
Antiþas í Galileu, og var þar höfuðsmaður. Hann hjó lvér í austri
í bæ, sem nefndist Kapernaum.
Þá var liann kominn í heimaland þessarar einkennilegu þjóðar.
Hér var fagurt. Dalurinn, sem hann reið um var.eins og aldin-
garður, og hvert sem liann leil sá Iiann stóra aldinrunna eða blóm-
skrúð, sem landið var þakið með. Það var ekki að undra að í þessu
frjósama landi gæti lifað fjölmenn þjóð. Sennilega voru Gyðing-
ingarnir vegna þessara miklu landskosta svona óþjálir, enda linli
ekki klögumólunum þeirra vegna, þótt Rómverjar létu þá af-
skiflalausa eins og fúlegg, að lians dómi. Þeir voru undanþegnir
herskyldu, og þeir höfðu fengið óátalið að halda trú sinni, sem
þó vai- öllum óskiljanleg. Hann leit svo á, að auk skattanna, sem
Gyðingar intu af liendi, bæri þeiin einnig að gegna herskvldu og
lil hjálpar. Hann átti einskis annars kostar en bíða í ráðþrota
angist uns hún að lokum komsl alla leið upp á Imúkinn. Hann sá
hana beygja sig þar niður, tína knippi af blónuun og stinga þeim
i belli sér. Augnabliki siðar var hún komin á leið niður aftur.
Riddarinn ungi liafði aldrei á æfinni fvr, fundið óttann lama
hverja taug eins og nú. Kaldur sviti spratt fram á enni hans og
hönum fanst tíminn vera óendanlega lengi að líða á meðan unga
stúlkan var að feta sig niður svarta geigvænlega hamrana. Stcin-
ar ultu undan fótum hemiar og oft virtist liún vera að því komiii
að hrapa. En alt gekk vel, uns eftir var að eins fjórði hluti bjargs-
ins. Þá brotnaði alt í einu steinnybba undan hendi liennar; hann
hevrði lágt óp og sá liana steypast fram af mjórri klettasillu. Hon-
um fanst eins og hrennandi eldur færi um sig allan, og liann stökk
i dauðans ofboði upp i urðina, þar sem hún hlaut að falla til
jarðar. A næsta augnabliki félt hún í fang lians, þau slengdust
hæði niður i grjótið og mistu meðvilundina.
Riddarinn ungi kom fyrst til sjálfs sín. Hann var marinn og
meiddur en hvcrgi hrotinn. Honuni tóksl að staulast á fætur og
sækja vatn í lijálm sinn. Er liann hafði dreypl því á hana, vakn-
aði hún lil meðvitundar. Hún var minna mcidd en hann og hvergi
alvarlega, þvi að hami liafði lekið af lienni lallið.
Hún leit ó hann augunum sínum fögru og mildu. Þau horfðu
hvorl á annað um stund.
Hvcrs óskaðir þú, Wina?
—- Eg óskaði, svaraði hún hljóðlega, að greifvnia VRvara
gæfi þér ást sina og tilheyrði þér einum,
Hann horfði á hana hugfanginn og gleymdi öllu öðru.
— Þcss hefðir þú ekki átl að óska, mælli liann að lokum.
Sú óslc gæti ef til vill leitt ógæfu vfir húsmóður þína. Því það ert
þú, sem eg elska, Wína. Þú og enginn önnur ska.lt verða hrúður
min.
EFTIR erik b. nissen.
Gistihús nnskunnsama Samverjans, á leiðinni milli Jerúsalem og Jerikó.
taka þált i rómverskri guðadýrkun jafnhliða eigin trúarsiðum.
Þrótt fyrir alt þelta umburðarlyndi fór ástandið stöðugt versn-
andi. Samaria og Judea, Iiinir landshlutarnir tveir, liöfðu verið
sameinaðir í rómverska nýlendu, sem félck það víðtæka sjólfs-
stjórn, að æðsta va.ldið eitt var í höndum yfirforingja rómversku
setuliðssveitanna, landsstjórans. Þessa stjórnarhætti höfðu Róm-
verjar að eins þar, sem viltar þjóðir áttu i hlut, sem
eklci gátu samlagast rómverskum siðum og lögum. Þrátt
fyrir þetta gckk ckki á öðru en uppreistartilraunum. t þessu litla
landi, sem ekki var nenia 11000 km, að stærð, urðu Rómverjar að
hafa hálfa legion setuliðs (3000 menn), sem bjuggu í setustöðvum
víðsvegar um landið, lil þess að bæla niður allar óeirðir, en svo
virtist, sem Rómverjar gætu hvorki lireyft hönd né fót, án þess
að brjóta ineð því gegn trúarsiðum Gyðinga. Þetta var það,
sem Valerius átli að rannsaka nánar, og sem hann vildi fyrst
fræðast um hjá höfuðsmanninum, áður en að hann gengi á fund
landstjórans, Pontiusar Pilatusar.
Fjarlægðir voru litlar hér í landi. Hann var þcgar kominn yfir
fjalllendið, þótt nú væri rétt farið að halla degi, og nú hallaði nið-
iri' í móti og framundan glitraði Genesaret-vatnið. Nú kom liann
á veg, sem lá meðfram vatninu, og ef haldið var lil suðurs blasti
við hin nýbygða borg, sem Herodes hafði nefnt eTtir keisaranum
og kallaði Tiberias. Þangað var ekki lengra cn svo, að Valerius
sá greinilega höllina með gullnu þökunum, og greindi einnig
noklcrar musterisbyggiugar, en hann hafði heyrt að þeirra vegna
hefðu Gyðingarnir neitað að koma í nónd við borgina. Rétt norð-
an við krossgöturnar opnaðist slélta, sem var fegurri og frjórri,
eu fjalllendi það, sem Valerius hafði haldið um, og enn norðar
lá vegurinn i gegnum tvo sinábæi að ákvörðunarstað Valeriusar
Kapernaum.
Það var allstór bær, stærsti bærinn við Genesaretvatnið og
um hann lá mikla lestabraulin frá Damaskus til hafnarborgarinn-
ar Akka. Nú, þegar reghtiminn var liðinn, var þetta mjög fjöl-
farin braul, af fótgiuigandi möninim, vögnum og riðandi fólki.
Það var daglegur viðburður að verslunarlestir bar að, — úlfaldar
undir þungiun ldyfjum, sem fluttu vörur til hafs, seigluðust á-
frani, stöðvuðust i útjöðrum bæjarins og hvildust þar yfir nótt-
ína til þess svo að halda för sipni áfram næsta dag. • Fiskveiðar
var þó aðal atvinnuvegur bæjarbúa. Það var strax auðsætt á
fjölda þeirra fiskibála, sem á ströndinni lágu. Vatnið var víð-
frægt fyrir fiskimer-gð, og fiskurinri var næst brauði meginfæða
Gyðinganna. Af þessum sökum var urmull af skipum á vatninu
og auk fiskibátanna sigldu þarna stör rómversk flutningaskip og
2