Vísir - 24.12.1939, Page 22

1G
VlSIR
PÁFAGAUKURINN
zjt
X'O
K OKOSQUIST
AÐ afloknum félagsstjórn-
arfundi sagði GeCrt
Christian við Niels: —
„Það er hvort sem er komið
kvöld; eigum við ekki að bregða
okkur á listamannadansleikinn
um leið?“
Niels kinkaði kolli og þeir fé-
lagar lögðu af stað.
Það var blátt áfram hrífandi.
Það umkringdu Niels fagrar,
skartklæddar konur og báðu
hann að dansa við sig. Þær
klöppuðu honum á kinnina,
klipu hann í magann og drukku
kampavín.
Niels varð að borga. Þær
drukku mikið kampavín, Niels
líka.
Þama var líka iiappadrætti.
Það var í góðgerðaskyni. Ágóð-
inn átti að renna til spánskra
barna. Með öðrum orðum, það
átti að flytja þau beim til sin
frá Danmörku fyrir þessa pen-
inga, og auk þess átti að stofna
hvildarheimili fyrir fyrverandi
gæslustúlkur þessara Ijarna.
Niels varð að kaupa marga
miða. Hann vann ekkert á þá.
Reyndar gerði það ekkert til,
því ágóðinn rann jú til almenn-
ingsheilla.
Niels ákvað að íreista ham-
ingjunnar í siðasta sinn og
keypti ennþá einn miða.
„Aðalvinningurinn!“ hrópaði
sölustúlkan.
Niels rétti hendina út eftir
risastórum tuskubangsa, en
stúlkan svaraði: „Lifandi páfa-
gaukur!“
Niels hélt til dyra, hélt fugla-
búrinu langt fyrir framan sig,
rétt eins og hann væri að lýsa
fram fyrir sig með fjóslugt, og
sá eiturgrænan páfagauk stara
á sig gegnum grindurnar með
fyrirlitlegu augnaráði.
Þegar Niels var kominn út á
götu hringsnérist alt fyrir aug-
unUm á honum. Hann settist á
gangstéttina, lét búrið niður við
hliðina á sér og hugsaði málið.
Konan hans var dýravinur.
Samt hefði tuskubjörn ef til
vill--------
„Mig næææææðir!“ öskraði
páfagaukurinn alt i einu.
Níels hrökk í kút og reis á
fætur, fór úr kápunni, vafði
iienni utan um búrið og reikaði
heim.
Nei, hugsaði liann með sjálf-
um sér, luskubirnir eru elsku-
legar skepnur. En páfagaukar
eru lika friðsöm og skemtileg
húsdýr. Eg er viss um að Elsu
þykir gaman að honurn. Henni
verður að þykja gaman að lion-
um, hélt liann áfram að hugsa
í einræðisanda.
Það var óvenju erfitt að kom-
ast heim. Niels hvíldi sig á
hverju götuhorni, setti búrið
niður á gangstéttina, leit í gegn-
um aðra ermina á yfirhöfninni,
sem vafin var utan um búrið,
rétt eins og hann væri að skoða
í risastóran sjónauka, og full-
vissaði sig um að páfagaukur-
inn lifði. Hann virtist sofa.
Niels komst heim, læddist
upp stigann og smeygði sér
liljóðlega inn úr svefnherbergis-
dyrunum. Hann lét búrið út í
eitt hornið og fór að hátta i
myrkrinu. Ó, hvað það var gott,
að Elsa vaknaði ekki!
Alt í e'inu bjæjaði páfagauk-
urinn að raula: „Svo dönsum
við, svo dönsum við —“
„Usssssss!“ reyndi Niels að
þagga niður í honum. En það
var of seinl. Elsa var vöknuð,
hún kveikti ljós og sagði: „Og
svo syngur þú i þokkabót!“
„Eg?“ sagði Níels sakleysis-
lega. „Þig dreymir!“
„Svo dönsum við, svo döns-
um við til dauðans“ Iiélt páfa-
gaukurinn áfram að syngja.
„Hjálp! Hvað er þetta?“
hrópaði Elsa og þorði ekki ann-
að en fela sig undir sænginni.
„Það er páfagaukur!“ reyndi
Níels að skýra fyrir konunni
sinni og handfjatlaði um leið
axablöndin í vandræðum sín-
um. „Það er lítill páfagaukur,
sem mig langaði til að gefa þér
hjartað mitt.“
„Komstu með hann af fund-
inum?“ spurði Elsa hreimlaust
undan sænginni.
„Ójá,“ svaraði Niels, „eg
ke'ypti Iiann af fátækri ekkju
eftir gamlan félaga minn. Þú
getur ekki ímyndað þér, hvað
hún átti bágt, aumingja konan.
Maðurinn hennar, sem annars
var heilsuhraustur og ánægður,
lá einn góðan veðurdag stein-
dauður í rúminu, þegar hann
vaknaði.“
„Svo!“ sagði Elsa og fann
e'kki til meðaumkunar. Hún reis
upp í rúminu, þegar hún var
búin að fullvissa sig um að
þessi skepna væri ekki eins
hættuleg og hún hélt í fyrstu.
„Etur hann pappírsræmur?“
Niels Iiorfði með skelfingu
niður á gólfdúkinn, sem var al-
þakinn með pappírsræmum.
„Umbúðirnar!“ sagði liann
hálfsmeykur.
Elsa var komin fram úr rúm-
inu og virti páfagaukinn fyrir
sér með gaumgæfni.
„Bara snotur,“ sagði hún, „og
livað keyptirðu hann dýran?“
En Niels svaraði ekki. Hann
var kominn upjj í rúm og stein-
sofnaður.
Um hádegisleytið daginn eft-
ir, er Níels kom heim til mið-
degisverðar tók Elsa á móti
honum með þessum orðum.
„Hann talar alveg eins og mað-
ur, hann sagði mér alt.“
Niels rak upp stór augu.
„Ertu vitlaus?“ sagði hann
„Ætli það?“ sagði páfagauk-
urinn.
„Þú varst á listamannadans-
leiknum í gærkvöldi!“ sagði
Elsa sigri lirósandi.
„Það varstu!“ öskraði páfa-
gaukurinn.
„Eg las í fjölfræðiorðabók-
inni,“ sagði Elsa, að þessir gljá-
grænu páfagaukar ei-u mjög
dýrmætir. Þeir koma frá Hond-
uras og geta orðið meir en
hundrað ára gamlir. En þeir
þola illa næðing.“
„Það er satt,“ samþykti páfa-
gaukurinn.
Elsa fór fram í eldhús.
Niels fékk sér eitt brenni-
vínsstaup. „Jæja, hann er þá
ekki eins meinlaus og eg hélt,“
hugsaði Niels í öngum sínum.
Hann fékk sér annað staup.
„Tvö staup!“ kallaði páfa-
gaukurinn.
Elsa kom þjótandi utan úr
eldhúsinu, tók brennivínsflösk-
una af Niels og fór með hana
fram.
Þegar hún var komin út úr
dyrunum gekk Niels að vín-
skápnum til að fá sér eitt kon-
íaksstaup. Hann þurfti að beila
allri sinni skerpu til að átta sig
á hlutunum, eh hann gat nú
einu sinni ekki hugsað, nema
hann fengi sér neðan í því----
„Hættu!“ öskraði páfagauk-
urinn vonskulega. Niels kiptist
við, lét flöskuna aftur inn í skáp
og læsti honum.
Hann reyndi að liugsa. Hvað
sagðist Elsa hafa lesið í fjöl-
fræðiorðabókinni: „En þola
illa næðing.“
Niels opnaði alla glugga upp
á gátt, sömuleiðis dyrnar fram
á ganginn, svo vindurinn feýkti
gluggatjöldunum til og mynd-
irnar skulfu á veggjunum.
Páfagaukurinn sat hnipraður
saman í einum kút og læsti
klónum fastar utan um rimina,
sem hann sat á.
Niels bjóst við konunni sinni
á hverri stundu, þorði ekki ann-
að en loka gluggunum og byrj-
aði að lesa dagblöðin.
Páfagaukurinn gargaði og
blíslraði. Svo tók hann upp á
þvi að hnerra og loks lióstaði
hann rétt eins og maður. Niels
gat e'kki lesið stakt orð fyrir
honum.
Um nóttina hugsaði Niels
lengi — mjög lengi — um hvað
gera skyldi.
í morgunsárinu, um það leyti
sejn Niels var að festa blund-
inn, kallaði páfagaukurinn: „Á
fætur með þig!“ Á þvi augna-
bliki tók Niels mikilsverða á-
kvörðun.
Eftir lokunartíma um kvöld-
ið labbaði hann inn i lyfjabúð
og bað um stórkan skamt af
zyanlcali. Lyfsalinn var mann-
þekkjari og sá strax, að hann
stóð frammi fyrir lífsleiðum
sjálfsmorðingja. Þess vegna
fékk hann honum natron bicar-
bonicum i staðinn fyrir zyan-
kali
Þegar Niels var orðinn einn
eftir hjá páfagauknum hvolfdi
hann eiturskamtinum niður í
matai'dolluna hans. Um kvöld-
ið var Niels í svo góðu skapi,
að Elsu fór ekki að verða um
sel og leit öðru hvoru til hans
rannsakandi augnaráði.
Næsta morgun sá Niels sér til