Vísir - 24.12.1939, Blaðsíða 23

hugarangurs, að páfagaukurinn
var lifandi. Og ekki aðeins lif-
andi, liann var orðinn helmingi
gildari og spertari en áður.
Ilann var kominn með ístru,
kvikyndið að tarna, og svo rop-
aði hann án afláts. 1 hvert sinn
st'm hann ropaði, rak hann upp
ískurshlátur og hristist allur af
ánægju. Hann virtist aldrei
hafa verið í eins góðu skapi og
núna.
Niels flýtti sér örvæntingar-
fullur til lyfsalans.
„Hvað er að?“ spurði lyfsal-
inn góðlátlega.
„Hann lifir ennþá,“ svaraði
Niels þungur á svip.
„Morðingi!“ luigsaði lyfsal-
inn og gaut liornaugum til sím-
ans.
„Hver lifir ennþá?“ spurði
hann slælega og gaf ljóshærðu
aðstoðarstúlkunni sinni betid-
ingu um að læsa dyrunum.
„. .. . og geta orðið meira en
hundrað ára gamlir,“ umlaði í
Niels. Hann var bugaður.
Lyfsalanum datt í hug, hvort
ekki myndi vera réttara að síma
á vitfirringaliæli. En áður en
hann var búinn að ákveða sig,
var Niels þotinn út úr dyrunum
og horfinn.
Þegar hann kom heim, var
Elsa farin út. Niels tók búrið,
fór með það út á svalirnar, opn-
aði búrdyrnar og hleypti páfa-
gauknum út.
Páfagaukurinn skreið út úr
búrinu, kinkaði kolli til Nielsar
og flögraði burt.
Niels fór með búrið aftur inn
í herbergið og lét það á sinn
stað. Hann settist í hæginda-
stólinn og las blöðin. Ó, hvað
lífið var dásamlegl!
Þegar ELsa kom lieim, var
liún með öllu óhuggandi. Hún
grét og veinaði eins og liennar
eigin barni hefði verið rænt.
Hún fékk heldur ekki skilið,
livernig páfagaukurinn gat opn-
að búrið af sjálfsdáðum og
komist út úr stofunni.
„Hann var því miður borf-
inn, þefgar eg kom heim,“
skrökvaði Niels. „Því miður,“
sagði liann.
Um tíuleytið um kvöldið var
bankað á forstofudyrnar. Elsa
fór fram til að opna. Niels
VÍSIR
17
KLAKAKERTI - - JÓLAKERTI
Ilvít jól er flestra ósk, því okkur íslendingum finst eitthvað
skorta á helgi og fegurð jólanna, ef snjóinn vantar. Það er líka
göinul trú, að ef snjór er á jörðu um jólaleytið, þá viðri vel um
páskana, þá verði þeir rauðir. — Hér á myndinni sjáið þið að
vísu ekki snjó, heldur klakakerti inni í skúta suður við Skerja-
fjörð. Ef þið athugið klakakerti vel og vandlega og helst i sól-
skinsbirtu, þá sjáið þið í þeim þúsundir mynda og ljósbrota,
sdm eru óviðjafnanlega fögurog hrífandi. — Það eru fegurstu
jólakertin, sem við fáum. Ljósm.: Þorst. Jósepsson.
Gamlii jólasiðii í Síbeiíu.
heyrði að hún hljóðaði upp yfir
sig.
„Þeir eru náttúrlega að koma
með hann dauðan,“ tautaði Ni-
els i hálfum hljóðum.
En þetta var páfagaukurinn
sjálfur, sem hankað hafði á
dyrnar með goggnum, og kom-
inn var til að heilsa morðingja
sinum.
Þessa nótt gekk Níels ekki til
livílu. Hann settist við skrif-
borðið með Ritninguna fvrir
framan sig og las uppbátt úr
Jobsbók. ,
Skamt frá lionum sat páfa-
gaukurinn i búri sinu, skríkti,
gargaði og söng. Það var auð-
heyrt, að hanri liafði lent í vond-
um félagsskap á þessu ferðalagi
sinu, þvi hann söng e'kkert
nema ósiðlegar vísur. Elsa velt-
ist um af hlátri.
Niels skelti Biblíunni aftur.
Hann var liúinn að gefa upp
alla von. Þá rak hann alt í einu
augun í kvennasíðu á dagblaðs-
ræfli. „Fjaðrir til hattskreyt-
ingar,“ las hann þar.
Niels reis á fætur, ge'kk til
konu sinnar og talaði lengi við
liana. Hún sagði kjökrandi:
„Aldrei!“
Niels svaraði í-ólega: „Því
miður hefi eg ekki efni á að
kaupa lianda þér nýjan liatt.
Páfagauksfjaðrir eru mest í
tísku af öllu því, sem við þekkj-
um!“
Elsa leit á páfagaukinn.
„Eg sá frú Jensen með nýj-
an fjaðrahatt fyrir nokkurum
dögum,“ hélt Niels áfram, „en
auðvitað var það ekki páfa-
gauksfjöður, lieldur bara liluð
hrafnsfjöður.“
Elsa fór að fataskápnum og
tók ofan hattinn frá siðasta ári.
„Grænt fer nú annars prýðilega
við hattinn,“ sagði liún hikandi.
Niels var kominn fram i eld-
hús og bar gasslönguna að
fuglabúrinu.
„Fljólur", sagði Elsa óþolin-
móð.
Gasið streymdi inn í búrið og
páfagaukurinn féll smám sam-
an í mók.
Niels kveilcti sér í vindlingi af
einskserri ánægju.
Það var gömul venja, er hélst
alt fram í lok keisaraveldisins
í Rússlandi, að þekja borð á að-
fangadagskvöldið með allskon-
ar réttum og kræsingum fyrir
vegfarendur, er lögðu leiðif
sínar um snæþaktar flatneskjur
Síberíu þetta kvöld.
Venjan var sú, að réttirnir
voru bornir á borð i forstofunni
eða einhverju því lierbergi, er
næst var útidyrum. Þar var
kveikt ljós og látið loga alla
jólanóttina. En ekki skifti
Tíu mínútum eftir spreng-
inguna kom slöklcviliðið á vett-
vang og eina veran, sem fanst
sprelllifandi, var páfagaukur-
inn. Niels og Elsa lágu meðvit-
undarlaus og skaðbrend á eld-
húsgólfinu. Þegar þau vöknuðu
voru þau svo afskræmd orðin,
að jiau voru óþekkjanleg.
Páfagaukurinn sagði ekki
ne'itl nema l)l()tsyrði og svívirð-
ingar, ýmist á dönsku eða
spönsku. Honum var komið fyr-
ir á uppeldisstofnun.
Happdrættisvinningar eru
ekki allir til lieilla!
Þýtt.
heimilisfólkið sér af því frekar
og forðaðist að ganga um her-
bergið fyrr en næsta morgun,
og skifti sér ekki neitt af þvi,
livað þar fór fram.
En þegar nótt var komin og
fólk sat yfir kræsingum eða það
dansaði kringum jólatré, þá bar
það ekki ósjaldan við, að alsnjó-
ugir ferðalangar læddust inn í
tómu stofurnar, þar sem kræs-
ingarnar voru á borðum, settust
á stól við borðið jog tóku til
matar síns. Oftast voru þetta
karlmenn, en stundum voru
það lika konur, sem áttu þarna
leið um. Er þetta fólk var búið
að matast eins og það lysti og
hvíla sig um stund, stóð það á
fætur aftur, leit þakklátum
augum í gegnum glerhurðina
inn til fjölskyldunnar, sem sat
í innri stofunni, og læddist síð-
an jafn liljóðlega út aftur, eins
og það kom inn.
Þelta var jólagjöfin til þeirra,
sem maður mátti ekki sjá og
ekki heyra. Það voru flótta-
menn, sem lögðu líf sitt í liættu
vegna frelsisins, er þeir þráðu
svo óendanlega heitt. Ákjósan-
legri jólagjöf gátu þeir eklri
liugsað sér.
5