Vísir - 24.12.1939, Page 40

34
VÍSIR
Mér hafði virst hann breyttur
frá því í Siegburg einkanlega
fyrst í stað eftir að hann fór
heim með þýsku konunni. Mér
var ljóst, að það hafði vakið ný
umhugsunarefni i sál hans, að
fundum hans og þessarar konu
bar saman. Eg þóttist sjá, að
hann vœri að liugsa um það,
sem hann hafði ekki áður liugs-
að um, og hann fann, að það
var margt, sem liann gat ekki
ráðið fram úr. Það er fjarri mér
að lialda því fram, að innri
maður Hlicks hafi gerbreyst
þessa einu nótt í Siegburg. En
það, sem fyrir liann kom þá,
Jeiddi til þess, að Jiann fór að
liugsa meira, sltoða meira i eigin
hug og annara liugi en áður.
Breytingin, sem varð i liugsana-
Jífi hans, var hægfara, og átti í
rauninni rætur sinar að rekja
til þess, er fundum hans og
Nellie bar saman, öreigastfilk-
unnar, sem hafði verið ósýni-
legur göngufélagi hans, alla !eið
austur fyrir Rín. Oft hafði eg
elast um, að fundum Hlick og
Nellie mundi bera saman aftur,
að þau myndi eiga samleið siðar
í lífinu, og eg hafði í rauninni
ekki mikla trú á þvi, að það
mundi fara vel, ef liann gengi
að eiga hana. Eg hafði að visu
stundum sltrifað lienni fyrir
hann, eins og hann óskaði, en
eg hafði án þess að beita mér
neitt að ráði, reynt að vekja
liann til umhugsunar um Jivort
það væri ráðlegt fyrir hann að
Jjyggja framtið sína og hennar
á jafnskömmum kynnum og
um var að ræða. En mér var
farið að segjast svo hugur um,
að Hlick mundi ef til vill aldrei
fá slitið sundur þau bönd, sem
ltnýttu sálir þeirra saman, Irvort
sem það átti fyrir þeim að liggja
að hittast aftur eða ekki.
Það er nú einu sinni svo, að á
langri göngu kemst enginn hjá
því að hugsa og oft því meira,
sem lengra er farið. Nýjar liugs-
anir vakna. Menn sjá víðar,
horfa lengra og liærra, menn sjá
þá og margt nýtt og margt gam-
alt í öðru ljósi. En það, sem
mest er um vert, menn læra bet-
ur að þekltja sjálfa sig við að
kanna nýja stigu og við að öðl-
ast aultna reynslu, og ný kynni
hafa Jíka sín áhrif. Hið nýja
viðhorf hvers einstaklings eyk-
ur þroskann, lyftir huganum,
nema þegar um þá er að ræða,
sem „sjáandi sjá ekki og heyr-
andi heyra ekki“.
Við höfum borið að viðarbúta
og hlaðið í köst. Höfum við þv
nógu að brenna næstu stund-
irnar.
Hlick lagði tvo væna drumba
á bálið og settist þvi næst á við-
arkubb gegnt mér.
Veður var gott. Það var dálit-
ið ltul, vægt fx-osl og snjór á
jörð. Bjart var af tungli og
ekltert hljóð harst að eyrum,
nema niður áriimar, snarkið í
bálinu og þytur i trjáliminu
annað veifið.
Eg hafði kveiltt mér í pípu,
en Hlick tottaði vindling, sem
hann hafði kveikt i, er liann
settist.
Þannig sátum við um stund
og ræddum fátt. Heima á hýl-
inu voru allir i fasta svefni,
gamla fólkið, — en svo kölluð-
iim við heimilisfólkið, systur
tvær og bróður þeirra, öll við
aldur — liafði gengið sneimna
til rekkju, og félagar okkar
steinsváfu í herbergi þvi, sem
við höfðum til umráða uppi á
loftinu.
Við Hlick áttum að vera tvær
stundir á verði, eins og venja
var, og fá þvi næst f jórar hvíld-
arstundir, þá aftur á vörð og
og svo koll af kolli. En það kom
stundum fyrir þama á þessum
stað, að slíkum reglum var ekki
nákvæmlega fylgt, því að varð-
stundirnar voru ánægjulegar,
og þeir sem verðir voru hirtu
ekki um að fara inn og vekja
þá, sem áttu að leysa þá af.
Það var einkennilega friðsælt
að sitja þarna við bálið á næt-
urstundum, með góðum félaga,
fjarri skarkala heimsins. Frið-
urinn, kyrðin, sem var yfir öllu,
hafði sín góðu, mildandi áhrif
á okkur, sem vöktum. Alt, sem i
niánd okkar var virtist sofa vær-
an, menn og dýr og tré, alt virt-
ist bundið svefni. Það var ekk-
ert, sem minti á dauða, heldur
svefnbundið líf, í faðmi nætur-
innar var alt að hvilast, endur-
nærast, safna nýjum þrótti, og
jafnvel við, sem vöktum, hvíld-
umst. Það kom ró yl'ir okkur,
yfir hugsanalífið. Það var eins
og að sitja við beð harns, sem
sefur væran. Alt ilt, sem stund-
um sækir á i huganum, var
fjarri. Að eins góðu hugsanirn-
ar komust að. Kyrðin inikla i
ríki náttúrunnar hefir þessi á-
lirif á sálir manna. Og i hugan-
anum eru mörg sporin rakin lil
hins Jiðna og stundum, á slíkum
nóttum, er um stund hefir verið
þykt loft, og skýin fara smám
saman að greiðast í sundur og
liið hleika skin mánans bjarm-
ar á ánni, sem liðast milli
dökkra skógarásanna, leitar
hugurinn eigi að eins til hins
liðna, hann leitar og upp og
fram. Hugur manns stiklar, á
gullnum skýjateinum, leitar á
ljósvegu, langar leiðir, en það
er sama hver maðurinn er,
seinast leitar hugurinn heim. Á
slíkum stundum verður þeim
ljóst, sem vaknað hafa til um-
hugsunar um lífið og tilgang
þess, að i raun og veru er heim-
urinn allur dásamlegt föður-
land mannanna, þólt enn komi
í ljós, að i rauninni erum við
allir eins, altaf leitar hugur
hvers einstaks, hvort sem um
mig er að ræða eða einhvern
annan, á þann blettinn, sem
Iiuganum er kærastur og bestur
og fegurstu minningarnar eru
hundnar við; þann staðinn, er
menn stigu spor bernskunnar,
og þektu eklcert ilt, þegar alt
var gott, fagurt og dásamlegt.
Alkyrðin hefir þau áhrif, að
menn verða glaðir eins og börn
og fá litið dásemdaraugum á
alt, Það er eins og sál alheims-
ins dragi að sér mannssálirnar
litlu. Þær finna Iive móðursálin
mikla, hið guðlega i tilverunni,
er nálægt. I huganum er djúp
lotning og lífið er fagurt og
auðugt og sál hins einmana
finnur, að einnig hún býr yfir
auðlegð og dásemdum, þnátt
fyrir alt mótlæti og raunir og.
innri baráttu á erfiðum stund-
um, milli ills og góðs. Og hún
magnast fyrir áhrif hinnar ó-
sýnilegu, nálægu, voldugu,
miklu sálar, eins og alt, sem
grær, þróast fyrir áhrif sólar.
STÆRSTA LANDFLUGVÉLIN.
Hún er auðvitað amerísk og er í eign United Air Lines. Flugvélin er rúmlega 30 metrar á lengd,
vængjahafið er 40 m. og tekur 60 farþega. Myndin er tekin á Floyd Bennett flugvellinum i New
York.