Tónlistin - 01.12.1945, Qupperneq 12

42
TÓNLISTIN
Móðir mín gat hinsvegar ekki
sungið, en liún leiðrótti okkur bræð-
urna þó jafnan, ef hún liej'rði okk-
ur syngja skakkt, sérstaklega ef hún
heyrði ósamræmi milli tveggja eða
fleiri radda. Flautaði ég oft „dú-
etta“ með bræðrum mínum, og
þannig vöndumst við samræmi tóna.
í barnaskóla á Seltjarnarnesi Iærði
ég að þekkja nóturnar hjá Guð-
mundi Einarssyni í Bollagörðum,
síðar bónda í Nesi við Seltjörn.
Fyrsta liljóðfæri mitt smíðaði ég
mér sjálfur. Var það einskonar zít-
ar með tíu látúnsstrengjum. Á það
gat ég spilað tviraddað. Lengi vel
langaði mig til að eignast harmón-
iku, en fjárráð mín leyfðu ekki slík
útgjöld, svo að ég hætti að bugsa
um dragspilið. Átján ára gamall tók
ég um tiu tíma í organleik bjá Jón-
asi Ilclgasyni, og fékk að æfa mig
hjá Benedikt Ásgrímssyni gullsmið.
En litla stofuorgelið bans fengu
fleiri píltar að nota í æfingaskvni
endurgjaldslaust. Siðasta árið, sem
söngfélagið „Harpa“ slarfaði, komst
ég þar að sem virkur þátttakandi
og söng bassa undir stjórn Jónas-
ar. En áður bafði ég verið í kór
á Seltjarnarnesi, og söng ég þar
millirödd eða alt. Seínna fékk ég
svo tima í píanóleik hjá Önnu Pét-
urssön. Tók hún aðeins fimmtiu
aura kennslugjald fvrir klukku-
tímann, en var þó ágætur kennari
með menntun frá Ivaupmanna-
höfn. Hjá henni lærði ég að mestu
i tvö ár. Hún hafði nemendahljóm-
leika í Góðtemplarahúsinu einu
. siiini á ári og lét mig þá spila tví-
leik á harmóníum með öðrum nem-
endum sínum, sem spiluðu á píanó.
Mátti þetla heita fyrsti vísir að sam-
spili, sem upp kom í Reykjavík.
Þannig spilaði ég t. d. með Ástu von
Jaden (dótturÖnnu) og Ástu Einars-
son. Eftir þetta var námi minu eigin-
lega lokið i bili. — Fyrir tilstilli
Þorláks Jolinsens kom ég um þess-
ar mundir upp drengjakór, er ég
nefndi „Vonin“. Sungum við eitt
sinn fvrir þýzkan prins, og gaf hann
okkur tuttugu ríkismörk að söng-
launúm.
Hvernig háttaði til í tónlistarlífi
Reykjavíkur um þetta leyti, og hver
var þátur þinn í því?
Þegar Steingrimur Johnsen stofn-
aði söngflokk sinn „14. janúar 1892“,
var ég einn af þeim fyrstu, sem
gekk í félagið. Hafði ég mikið gagn
af vist minni þar, því að þá vand-
ist ég raddæfingum sem aðstoðar-
maður Steingríms og fékk stund-
um að taka við taktsprotanum. Ann-
ars þótti Steingrímur ágætur söng-
stjóri. Eg kom alloft fram á liljóm-
leikum sem einleikari á harmóní-
um og einnig sem samleikari með
píanói. Lék ég þannig nokkrum
sinnum með Önnu Pálsdóttur og
Kristrúnu Hallgrímsson. I sam-
vinnu við Björn Ivristjánsson slofn-
aði ég blandaðan kór, sem söng í
Iðnó. Stjórnuðum við til skiptis og
spiluðum saman á pianó og orgel.
Langaði þig ekki til þess að fá
frekari menntun í tónlist?
Árið 1898 fór ég utan með 800
króna stvrk frá Alþingi til þess að
nema orgelleik og tónfræði. Voru
kennarar mínir i Ivaupmannahöfn
Peter Rassmussen, organisti við