Tónlistin - 01.12.1945, Qupperneq 37

TÓNLISTIN
67
ir Pál Halldórsson, allhaglega en full var-
fœrnislega nýsmíð alvarlegrar viÖleitni
til sjálfstjáningar. Sérstakur heiÖursvott-
ur íéll undirleikaranum í hlut með því
að vera settur skör hærra en stjórnand-
inn sjálfur, og verður naumast fundin
eðlileg ástæða til þess, nema ef vera
skyldi kurteisisbragð húsbónda gagnvart
gesti, þó að lög heimilisins séu ekki
lög listarinnar. Heimsókn „Sunnukórs-
ins“ var lærdómsrík og góðra gjalda
verð, enda þótt boðskapur hans væri ekki
stormur mót himni. Og þess er að vænta,
að kórinn sæki mátt til nýrra landvinn-
inga eftir slíka söngför, sem ætti að auka
reynslu og örva framsókn söngfólksins.
Þá er tilganginum náð.
Barnakór Borgarncss sýndi með söng
sínum, að söngstjórinn, Björgvin Jórg-
cnsson hefir með mikilli elju og áhuga
'agt rækt við hið fríða lið ungra skóla-
nemenda, sem af óblandinni ánægju syng-
ur óþvingað og hispurslitið undir vendi-
legri stjórn hans. Lögin voru vel valin,
en raddsetningar helzt til fáskrúðugar;
of litið bar á frændhljómum aðalhljóm-
anna, og eftirlíktur 'tónbálkur birtist
hvergi. Gefur þetta hvorttveggja söngn-
um þó ferskari blæ, ef rétt er á haldið.
Stöðugt vex tala þeirra íslenzku full-
trúa tónlistarinnar, sem kjörnir munu
til þess að halda vörð um þróun hennar
og útbreiða boðskap hennar meðal þjóð-
arinnar. Margrct Eiríksdóttir hefir nú
sýnt það, að við hana eru tengdar mikl-
ar vonir. Hún hefir nú öðlazt innri yfir-
sýn og sálræn tengsl, sem festa tök henn-
ar á viðfangsefninu og veita því gildan
tilgang og göfugan. Að vísu bólaði í
upphafi á lítilsháttar mishittni, en slikt
hverfur, er af stað er komið, svo að
sónata Englendingsins Arne, auðsær af-
leggjari frá Emanuel Bach, birtist ljós-
lifandi með öllu sínu barokútflúri og við-
höfn. Gleðiefni voru D-dúr píanótil-
brigði Brahms, vanþakklátt píanista-hlut-
verk, en samt svo auðugt að sérkenni-
lega fögrum hljómsamböndum þessa síð-
rómantíska meistara, sem Margrét skil-
aði af vandfærum skilningi, en helzt til
lauslegri mótun hins gljúpa miðhluta.
Með skáldlegri mýkt og römmum til-
þrifum fór hún öruggum höndum um
„fantasíu“ Chopins og sýndi ljóslega bæði
eindregna pianistiska og músíkantíska
hæfileika sína, svo að stórgleðilegt má
teljast. Að endingu birti hún tónaskrúð
Debussys í leiftrandi litum gallískrar
hljómnautnar.
Elsa Sigfúss hefir leitað átthaganna eft-
ir margra ára dvöl i Danmörku, þar sem
hún er búsett, til þess að leyfa löndum
sínum að njóta þeirrar listiðju, er hún
hefir gert að sérgrein sinni. Vísnasöng-
ur er mjög vinsæll meðal Frakka, sem
einna fyrstir munu hafa innleitt þessa
sönggrein með nútimanum, þennan ástar-
blíða, angurværa og glettnislega „trouba-
dour“-söng vorra tima. Þaðan hefir hann
borizt til Danmerkur og Svíþjóðar, þar
sem hann er nú í miklum metum. Elsa
hefir lagt stund á þessa „kleinkunst“
um langt skeið og tekið ástfóstri
við ríkulegt úrval af ,,kabarett“-lögum
og „chansons", sem hún flytur á ofur
látlausan og ljúfan — máske þó of til-
breytingasnauðan — hátt með rezitativ-
ískri alt-rödd sinni. Innihald þessara
laga fjallar um brostna æskudrauma, ást
sem allrameinabót, heimþrá, hugmyndir
nCgranna um himnaríki, morðfýsn, stór-
an og sterkan elskhuga og gæluyrði um
gömul tónskáld, svo að nú er búið að
skýra Johann Sebastian upp og nefna
hann Jitterbach. Öll þessi i rauninni
smávægilegu atriði túlkar söngkonan í
gegnum hljóðnema með stakri alúð og
yndisþokka.Að visu ræður hún ekki yfir
öllum ástríðum hjartans frá hatri og ör-
væntingu til himinhrópandi sigurgleði,
eins og frönsk „diseuse", en kostir henn-
ar liggja frekar í angurblíðum innileika.
Viðfangsefnin voru ærið misjöfn, flest
i „strófísku" formi, svo að stundum nálg-
aðist endurtekningin þulu með laggengu
undirspili eða meðspili. Einna bezt voru
„Heimatlied‘“ eftir Theo Mackeben, „To,