Heimilisritið - 01.06.1946, Blaðsíða 14

og Bob Ixefðu breytt sér í fimm
þýzka sjóara.
„Stýrimaður er stoltur“, segir
timburmaður, „bann kann víst
ekki við að segja, að Hindúar hafi
barið sig“.
Við töldum það rétt til getið,
en við mát'tum bíða i næstum
klukkustund, áður en við fengjum
sannar fréttir, því þá fyrst komu
þeir félagar um borð.
Þeir höguðu sér nokkuð á annan
veg en stýrimaður. Þeir höfðu ekiki
hátt um sig, eins og hann, og það
fyrsta, sem benti til komu þeirra,
var nakinn, svartur fótur, sem
dinglaði vegældarlega efst í klefa-
stiganum og leitaði að næstu rim
fyrir neðan.
Þetta er Bob. Hann kemur nið-
ur, án þess að mæla orð, og við sjá-
ur, að hann tekur um annan, svart-
an fót, og leiðbeinir honum í stig-
anum. Það er Bill, og hann er sá
aumingjalegasti og 'hengilmænuleg-
asti surtur, sem sézt hefur. Hann
sezt í hnipur á 'bekknum og held-
ur báðum höndum um stokkbólg-
ið höfuðið. Bob sezt hjá honum, og
svona sitja þeir báðir eins og þeim
væri borgað fyrir, líkari vax-
myndastyttum en mannverum.
„Jæja, þið hafið lokið erindinu“,
segir Jói, þegar við höfðum beðið
lengi eftir því að þeir fengju málið,
„segið okkur hvernig gekk“.
„Það er ekki frá neinu að segja“,
segir Bill ólundarlega. „Við börð-
um hann“.
„Og hann barði okkur“, segir
Bob og stynur þungan. „Eg er all-
ur helaumur, og fæturnir —“.
„Hvað er að þeim?“ -spyr Jói.
„Sparkað í þá“, segir Bob, afar
stuttur í suna“. „Ég ’hef aldrei á
ævi minni fengið aðra eins útreið,
hann slóst eins og fjandinn sjálf-
ur. Ég hélt hann myndi drepa
Bill“.
„Betur að svo hefði verið“, segir
Bill og stynur, „ég er allur marinn
og sundur kraminn í framan, ég
þoli ékki að koma við andlitið á
mér“.
„Ætlið þið að halda því fram,
að þið hafið ekki ráðið við hann
tveir?“ segir Jói og glápir á þá.
„Við földum okkur og komumst
fast að honum til að byrja með“,
segir Bill, „en svo er frá litlu að
segja. Það var eins og maður væri
að slást við vindmyllu méð sleggj-
um í stað vængja“.
Hann stundi og skreið i bæli sitt.
Þeir virtust báðir búnir að fá nóg,
og fóru að sofa, án þess að hafa
fyrir því að þvo af sér svarta lit-
inn, eða fara úr fötum.
Ég vaknaði fremur snemma
næsta morgunn við það, að ein-
hverjir virtust vera að tala við
sjálfa sig, og ég heyrði skvamp í
vatni. Þetta hélst lengi vel og að
síðustu lít ég fram úr, og sé Bill
bograndi yfir vatnsfötu. Hann er
að þvo sér og viðhefur voðalegt
12
HEIMILISRITIÐ