Heimilisritið - 01.06.1946, Qupperneq 16

í sig og rekur samstundis upp
skaðræðisöskur, þýtur að fötunni,
og stingur hausnum á kaf. Síðan
stekkur hann upp í koju sína .og
vefur andlitið í sængurfötin, rær
fram og aftur og veinar eins og
stunginn grís.
„Reyndu þetta ekki, Bob“; seg-
ir hann loks.
„Engin hætta“, segir Bob, „það
var lán að þú skyldir prófa það
fyrst, Bill“.
„Hafa þeir reynt sandpappir?“
heyrist úr einu horninu.
„Nei, það hafa þeir ekki“, segir
Bob geðvonzkulega, „og ætla ekki
að reyna, skaltu vita“.
Þeir voru báðir svo geðillir, að
við létum málið hvíla, meðan við
borðuðum. Það var ekki hægt að
loka augunum fyrir því, að útlit-
ið var svart á fleiri en einn veg.
Einn byrjaði að benda á það, því
næst annar, og svo koll af kolli
og færðu sig smátt og smátt upp
á skaftið. Loks snéri Bill sér að
okkur og heimtaði, að við hættum
að tala rósamál, heldur segðum
hreint út, hvað við ættum við.
„Jú, sjáðu til“, segir Jói hógvær-
lega, „strax og stýrimaður sér
ykkur, fáum við allir fyrir ferð-
ina“.
„Við fáum það allir“, segir Bill
og kinkar kolli.
„En aftur á móti“, segir Jói og
lítur í kringum sig eflir stuðningi,
„ef við skjótum saman handa ykk-
14
ur, og þið takið það ráð að stinga
af“. —
„Heyr! heyr!“ segja margir í
einu. „Vel mælt, Jói“.
„Strjúka, einmitt það?“ segir
Bill, „og hvert eigum við að
strjúka?“
„Þið ráðið því“, segir Jói. „Það
eru mörg illa mönnuð skip og
margir myndu telja það mikið
happ að fá svo jafnágæta sjómenn
og ykkur Bob!“
„Og hvað með svarta litinn á
andlitunum“, segir Bill, alltaf jafn
úrillur og vanþakklátur.
„Það er ráð við því“, segir Jói.
„Hvað þá?“ segja Bill og Bob
báðir í einu.
„Ráðið ykkur sem negrakokka“,
segir Jói, slær á lærið, og lítur sigri
hrósandi kringum sig.
Það er gagnslaust að reyna að
gera sumum mönnum greiða. Jóa
var fúlasta alvara, og enginn gat
borið á móti því, að hugmyndin
var góð, en auðvitað fannst Bill
Cousins sér sýnd lítilsvirðing, og
bezt gæti ég trúað því, að þessar
raunir hafi lamað í honurn heilann.
Eins var það með Bob Pullin. Ég
get í það minnsta ekki fundið þeim
annað til afsökunnar. í stuttu máli
sagt, enginn hafði meiri matarlyst í
það sinn, og enda ekkert hægt að
gera fyrr en búið var að troða
þeim báðum út í horn og halda
þeim þar.
„Ég 'hefði aldrei hjálpað þeim“,
HEIMILISRITIÐ