Heimilisritið - 01.06.1946, Qupperneq 28

komið sér saman um nokkurn
skapaðan hlut að undanförnu, þá
fannst honum bót í máli, að þau
skyldu hafa orðið á eitt sátt um að
skilja sem fyrst. Ljúka því af og
gera skilnaðinn sem vafninga-
minnstan og fljótastan. Það var
ekki nema til ama og óþæginda að
þurfa að vera skilin að borði og
sæng í heilt ár, áður en þau fengju
fullan skilnað. Það var skammt að
fara til Tijuana, og þar gátu þau
gengið frá skilnaðinum á einum
degi.
Þegar hann beygði upp að hæð-
unum og nálgaðist landamærin,
óskaði hann þess, að veðtið hefði
ekki verið svona tilvalið til
skemmtiaksturs. Ströndin hafði
verið heit og sólbökuð, prýðileg
baðströnd. Það var erfitt að hugsa
sér, að þau væru ekki að fara eitt-
hvað út í náttúruna og einveruna,
eins og þau höfðu svo oft gert. Og
af hverju var það ekki? Hvað hafði
gerzt, sem iitilokaði það?
Hann gat ekki bent á neitt sér-
stakt. Auðvitað var hvorugt þeirra
fullkomið. Þau höfðu orðið ósam-
má'la og ósátt, eins og öll önnur
hjón. Hann var hræddur um at-
vinnu sína. Astandið í heiminum
hafði lamandi áhrif á þau. Þessi
kvíðatilfinning eitraði líf þeirra.
Þau þreyttu hvort annað.
Hann hafði þó alltaf getað rifið
niður varnarvegginn, sem hún hlóð
um sig, þegar þau urðu ósátt.
Hvernig? Hann reyndi að hugsa
aftur í tímann. Með því að kaupa
eitthvað handa henni, fara með
henni eitthvað út. Svo hafði hann
aðeins talað um fyrir henni, og að
lokum hafði hún sagt rólega: „Nei,
Dick. Ég held að þetta þýði ek'ki
lengur. Við höfum gert okkar
bezta, en það hefur ekki reynzt
nógu gott“.
Hann hélt að ef til vill hefði hún
rétt fyrir sér. Hjónaband þeirra
liafði verið með nýtízku sniði. Þeg-
ar þau höfðu talað nánar um þetta,
höfðu þau orðið sammála: „Það
eina, sem við getum, er að gera
eina tiiraun enn“. Það höfðu þau
gert og þetta var útkoman. Þó að
hvorugu væri beint um að kenna,
hafði tilraunin misheppnazt.
Landamærahliðið var opið.
Mexíkanskur landamæravörður
benti þeim að halda áfram, án þess
að standa upp af varðmanna-
bekknum.
Þegar hann ók yfir löngu brúna,
sem lá inn í hina rykugu borg,
Tijuana, hugsaði Dick um, er þau
höfðu verið að tala um að koma
þangað einhverntíma til að
skemmta sér. Þau höfðu ætlað að
frá sér ósvikinn mexíkanskan há-
degismat — Joey elskaði „enchi-
Iadas“ — og gera innkaup í út-
lenzku verzlununum. En þau höfðu
aldrei látið verða af því, og hundr-
að dalirnir, sem hann var núna
26
HEIMILISRITIÐ