Heimilisritið - 01.06.1946, Qupperneq 38

„Sú var tíðin“, sagði komumað-
ur, „að ekki voru mörg önnur hús
vistlegri hér í byggðarlaginu eða
betur hirtur garður, en garðurinn
hérna úti. Húsið var þá vistlegt og
notalegt, en nú vill enginn búa
hér. Jaínvel flækingarnir sniðganga
það nú orðið“.
Eg tók eftir því, áð þarna inni
var eklkert af því rusli sjáanlegt,
sem ævinlega úir og grúir af á
þeim stöðum, þar sem flakkarar
■dvelja um nætursakir.
„Hvernig stendur á því?“ spurði
ég-
Náunginn andvarpaði mæðu-
lega, áður en hann svaraði mér.
„Ástæðan er draugagangur“,
sagði hann. „Sá, sem bjó hérna
síðast gengur hér Ijósum logum.
Það var mesta sorgarsaga allt
saman, sem ég vil ekki segja þér,
en aðalatriði hennar er það, að
hann drekkti sér í myllukerinu.
Þegar hann var dreginn upp úr,
var hann allur slímugur og vatnið
streymdi úr honum. Fólk þykist
hafa séð hann fljótandi í myllu-
kerinu og aðrir þykjast hafa séð
hann sitja við hornið hjá skó'la-
liúsinu og bíða þar eftir krökkun-
um sínum. Einna líkast því sem
hann hafi gleymt því, að börnin
eru öll látin fyrir löngu, og að hann
drap sig. En svo eru aðrir, sem
segja, að hann sé hér á sífeldu
stjái, eins og í gamla daga, þegar
börnin hans voru hér og gátu ekki
36
farið að sofa, nema þau heyrðu
til 'hans á rjátli milli herbergj-
anna. Já, hann drekkti sér í myllu-
kerinu, og nú er hann bara draug-
ur“.
Þessi ókunnugi náungi andvarp-
aði aftur, og ég heyrði greinilega,
að vatnið bullaði í stígvélunum
hans, þegar hann hreyfði sig.
„En ekki dugar fyrir menn eins
og okkur að vera hjátrúarfulla“,
svaraði ég. „Það væri heimskulegt
af okkur, að þykjast sjá drauga í
hverju skúmaskoti, því að þá er
hætt við að við 3rrðum að liggja
marga votveðursnóttina úti á víða-
vangi“.
„Nei, ekki myndi það duga“,
sagði hann. „Sjál'fur trúi ég alls
ekki á drauga“.
Ég hló upphátt.
„Ekki ég heldur“, svaraði ég.
„Ég sé aldrei drauga, þótt aðrir
þykist sjá þá“.
Ilann leit til mín með sínum
undarlega raunasvip.
„Nei“, sagði hann, „ég geri ráð
fyrir að þú sjáir aldrei drauga.
Sumir sjá þá aldrei. Það er nóg,
sem á suma er lagt með því að
hafa aldrei málungi matar, þótt
það bætist ekki við, að draugar
ofsæki þá“.
„Það er lögreglan, en ekki draug-
ar, sem halda fj7rir mér vöku“,
sagði ég.
„Með lögregluþjóna og aðrar
slettire'kur á hælunum, er vissu-
HEIMILISRITIÐ