Heimilisritið - 01.06.1946, Síða 60

við, að ég geti iítið meira gagn gert
hér. Ég held, að fram undir þetta
hafi mér tekizt að vinna hér ær-
legt starf við fréttaflutning frá
Þýzkalandi, þrátt fyrir ritvörzluna.
En það hefur orðið æ erfiðara og
nú allt að því ókleift. Ég hef að
nýju fengið aðvörun um það frá
ritvörðum beggja, hersins og
stjórnarinnar, að þeir geti ekki
leyft mér að segja neitt, sem geti
haft óþægileg áhrif fyrir Þjóðverja
í Bandaríkjunum. Ennfremur
neyða hinar nýju ráðstafanir mig
til þess að flytja annað hvort al-
gerlega rangar fregnir um loftárásir
eða minnast alis ekki á þær. Ég
tek venjulega síðari kostinn, en
það er nærri því eins óheiðarlegt
og þið fyrra. Ég get ekki, í fám
orðum sagt, flutt lengur styrjald-
arfréttir héðan, né heldur skýrt frá
ástandinu í Þýzkalandi eins og það
er. Ég má ekki kalla nazistana naz-
ista né innrás heldur innrás. Mér
er þröngvað til að éta eftir í út-
varpsþáttum mínum hinar opin-
beru hernaðartilkynningar, sem
eru lognar, og þetta getur hver
leppurinn sem er. Jafnvel hinir
greindari og heiðarlegri af ritvörð-
um mínum spyrja mig í einlægni,
hvers vegna ég sé hér kyrr. Ég hef
ekki hinn minsta hug á að vera
hér lengur við þessa aðstöðu. Nú
á einkalíf manna í Evrópu sér eng-
an rétt lengur, og ég hef ekki held-
ur lifað neinu einkalífi síðan ófrið-
urixm hófst. Og nú er jafnvel ekki
lengur neitt hægt að gera — ekki
hér.
Zúrich, 18. októher 191fl.
Það er dásamlegt, hve manni
léttir um leið og komið er út fyrir
þýzíku iandamærin. Elaug hingað
frá Berlín í dag.
Ég sit hér í brautarstöðinni og;
bíð eftir Genfarlestinni, rauðvínið
er gott, það er gaman að horfa á
frjálsu Svissana streyma hjá, óg
finn til iéttis en um ieið til kvíða
fyrir skilnaðarstundinni hérna f
Genf í næstu viku, og fullvissunni
um það, að í annað skipti er sundr-
að heimili, sem við reyndum að
skapa okkur.
Genf, 28. oktdber ldlfi.
Tess og Eileen lögðu af stað í
morgun með svissneskum bíl. Þær
komast með honum til Barcelona
á tveim sólarhringum og er hratt
ekið, baðan fara þær með lest til
Madrid og Lissabon og loks með
skipi þaðan heim. Engar járnbraut-
arlestir ganga yfir Frakkland enn.
Bílar eru einu farartækin, sem völ
er á, og við vorum víst heppin, því
að hér er yfir þúsund flóttamanna,
sem bíða eftir því að komast með
þessum tveim bílum, sem ganga
héðan til Spánar einu sinni í viku.
Þær gátu lítinn farangur haft með
sér, og við verðum að koma bú-
slóð okkar í geymslu hér fyrst um
58
HEIMILISRITIÐ