Heimilisritið - 01.02.1948, Blaðsíða 29

]jómandi|.að við þurfum.eJtki að
g'ei-a . annað en halda að okkitr .-
höndutn og bíða ogjsjá. hjá-hverj-
um sprengingin verður".
..Við megum bara ekki.segja
neinum frá j>essu‘.:, sagði leigj-
andinn Boborykin. ,,Við gerum
jietta alveg upp á eigni spýtur,
])á munurn við ábyggilegit verða
einhvers vísari. Þar sem ofn
springur er þann að finna, sem
við leitum að. Þetta verðttr svei
mér gaman“.
„Ég kent bara með lítið hylki“,
siigði Misjka, j,sem veldttr dálitl-
um skemmdum,. en engu veru-
legn sljrsi“.
„Við gætum svo sem látið eft-
ir okkur að valda smáslysi",
sagði Bobotykin. „Hinum vrði
það kannské hollt. Það gæti
skotið þeim skelk í kringu og
haldið aftur af þeim. Smásljrs
gæti orðið að gagni, en við meg-
um að sjálfsögðu ekki sprengja
alli húsið í loft upp“.
Engin bið varð á framkvæmd-
um. Misjka kom með tundur-
hjrlki heim frá vinnustaðnum og
kom því fvrir í brennikubb. Það
er að segja, ltann boraði holu í
brennið og tróð sprengiefninu
þar í.
Síðan Iagði hann kubbinn aft-
tir efst í hlaða í garðinum og
beið með eftirvæntingu þess, er
verða vildi.
Að kvoldi næsta dags varð
hro.ttgteg .sprenging- í húsinu.
Hún. varð beint undir íbúð leigj-
andans Boborjrkins, í herbergi
Seregas Pestrjakofs.
Ollum varð strax Ijóst livers
konar sprenging þetta væri og
hvað að baki lienni fælist. Og
allir slainduðu á slysstaðinn.
Serega Pestrjakof góndi á
sundurtættan ofnitin sinn og
tautaði:
„Hver ósköpin geta hafa
lilaupið í hann?“
En enginn svaraði honum. Hið
eina, sem menn sögðu, var þetta:
„Þarna sér maður“.
Annars hafði Misjka Vlassof
ekki getið sér rétt til um það,
hve rnikið þj'rfti af sprengiefni,
og tundrið hafði rejmzt svo öfl-
ugt, að ofninn einn sprakk ekki,
heldur tveir veggirnir úr herberg-
inu.
Auk þess brotnuðu rúðurnar
ttr tveim hæðunt. Og eitthvað
varð að vatnsleiðslunum. Að
vísu höfðu þær alltaf verið í ó-
lagi, en eftir sprenginguna varð
engu tauti við þær komið.
Þá lézt einn maður þarna hjá
okkur, sem sé leigjandi Seregas,
fatlaður uppgjafahermaður, Git-
zef að nafni; ltann dó úr hneðslu.
Það lenti múrstéinn í hnakkann
á honum. Og enda þótt ltann
væri vanur því að særast á víg-
vellinum, varð hann nú gersant-
lega frávita við þessa óvæntu
HEIMILISRITIÐ
27