Heimilisritið - 01.02.1948, Blaðsíða 12

læknir nálinni í öxl barnsins. En
[ Lampe flýtti sér út úr svefn-
herberginu og hneig niður á
legubekkinn í vinnustofu sinni.
En þegar Westaná kom inn til
hans, var hann rólegur, enda
þótt andlit hans væri gráfölt.
„Lampe“, sagði Westaná, „nú
sigraðir þú sjáifan þig“.
En Lampe læknir hristi höf-
uðið. „Nei“, anzaði hann; „ég
tapaði“ —
I'egar sólin var að koma upp,
yfirgaf Westaná lnis Lampe
læknis. Ilann var ánægður, því
samviska hans var lirein. En
Lampe stóð við skrifborð sitt og
studdi hnúunum á borðphituna.
„Ef til vill hefði hún haft það
af“, sagði hann hörkulega, eins
og hann væri að ákæra einhvern.
Hann fór til sjúkrahússins á
! venjulegum tíma;- hann athúgaði
i skjöl sín, og fórá stofugöngu fyr-
i ir hádegið. —- „En það var eins
J og hann gengi í svefni", sagði
í .systir Ada síðar. En yfirhjúkr-
| unarkonan, sem þekkti hann
í betur, sagði að hann hefði verið
f eins og sært dýr.
1‘egar hann hafði lokið starfi
f sínu á spítalanum, klukkan tólf,
Í fór hann út í borgina og borðaði
! hádegisverð í litlu veitingahúsi.
f En klukkan tvö stóð hann fyrir
f utan dyr skólans, sem dóttir
f lians háfði gengið í, og horfði á
[ ajlar hraustu og kátu telpurnar,
%
10
sem þustu út, talandi og lilæj-
andi.
Litlu síðar fór liann til járn-
brautarstöðvarinnar og keypti
farmiða til þorps eins suður með
sjó. Lestin fór klukkan þrjú og
hann var einn í lclefa. Um kvöld-
ið kom hann til þorpsins suður
með sjó og hann gekk eftir göt-
unum, þar sem ung hjónaleysi
reikuðu hvort við annars hlið í
rökkurkyrrðinni, með von og eft-
irvæntingu í hjarta.
Hann gekk niður á bryggju,
þar sem öldur haustnæturinnar
skoluðflst að landi. Hátt yfir
höfði lians glitruðu stjörnur
himinsins.
Hann gekk út á bryggjusporð-
inn, en þar sátu ung lijónaleysi
á kassa. Þau stóðu á fætur, Jæg-
ar hann nálgaðist Jjau og gengu
framhjá honúm í faðmlögum’. —
Lampe læknir starði þreyttum
augum út í haustmyrkrið.
Svo sagði hann hljóðléga:
Og stjarnan slokknaði,
í fjarlægð
Ungu hjónaleysin heyrðu ekki
skvampið, þegar hann varpaði
sér út af brvggjunni. En unga
stúlkan lyfti augum sínum til
himins og mælti: „Sérðu stjörnu-
hrapið! Hugsa sér, ef við mætt-
um deyja svona, eftir stutt og
ljómandi fagurt líf“.
E X D I R
HEIMILISRIHÐ