Heimilisritið - 01.02.1948, Blaðsíða 46

EKKI VTSSI Peter, hvað það
var, sem Peggy hafði í huga, og
hún neitaði eindregið að gefa
honum nokkra skýringu. En
hann hafði lofað að hlýða fyrir-
skipunum hennar skilyrðislaust.
Það gerði hann líka þetta lcvökl.
hann fór með móður sína í leik-
húsið og sagði, að hún skyldi
koma með sér á Savoy-liótelið á
effír. Faðir hans hafði sagt, að
hann þyrfti að fara út í bæ í
mikilvægum erindum og yrði því
ekki heima um kvöldið.
Nú komu þau Peter og móðir
hans til Savoy-hótelsins og gengu
inn í veitingasalinn. Eklci var
Jaust við, að Peter væri hreyk-
inn af því að vera í fylgd með
móður sinni, hún leit svo Ijóm-
andi vel út nú orðið. Oðru hvoru
kom hún auga á kunnugt fólk
og kinkaði kolli til þess. Svo
staðnæmdist hún skyndilega ...
stóð grafkyrr, örlítið brot úr sek-
undu og starði á eitt borðið. Svo
brosti hún aftur, eins og ekkert
væri um að vera.
— Nú, þama sitjið þið! Þá hef
ég loksins fundið ykkur! kallaði
hún upp svo hárri röddu, að Pet-
er varð forviða. En undrun iians
varð ennþá meiri, er móðir hans
gekk rakleitt að borði, þar sem
þau Peggy og faðir hans sátu.
Þá voru þau öll saman koiiiin
þarna. Frú Perkins var sérlega
liámælt allan tímann, sem þau
sátu þarna, til þess að fólkið í
kring' um þau gerði sér ljóst, að
þetta hefði verið fyrirfram á-
kveðið mót.
Aðstaðan var dálítið örðug
fyrir Henry Perkins, en Peggv
vissi, hvað hún var að fara og
stóð sig með mestu prýði í þess-
um sjónleik.
Þegar þau voru sezt inn í
vagninn á eftir, og enginn óboð-
inn gat heyrt til þeirra lengur,
var eins og andrúmsloftið yrði
skyndilega hlaðið rafmagni, svo
að allt hlvti að enda með spreng-
ingu. Frú Perkins snéri sér að
manni sínum með milljón votta
spennu í svipnum:
— Mætti ég þá biðja þig um
skýringu, Ilenry.
Henry Perkins leit á hana,
eins og hann væri undrandi yfir
því, að henni skyldi detta í lmg
að bera fram slíka spurningu.
Hún hefði alveg eins getað farið
fram á, að hann upplýsti, hvern-
ig- lifinu eftir dauðann væri hátt-
að. Honum var vel kunnugt um,
að þeir menn voru til, sem gátu
skýrt á „eðlilegan“ hátt púður-
flekki í jakkanum sínum, eða
varalit á filbbanum, eða jafnvel
myndir af ungum blómarósum,
sem fundust í fónun þeinn. En
hann var ekki af því taginu.
Hann vissi varla, hvort hann
kærði sig nokkuð um að teljast
með þess konar mönnum.
44
HEIMILISRITIÐ