Heimilisritið - 01.02.1948, Blaðsíða 55

vera orðin hættulega veik, og
loks félck ég liana til að fara til
afbragðs læknis til gegnlýsingar.
Þegar gegnlýsingin var afstað-
in, kallaði læknirinn á mig inn til
sín.
„Max, vinur minn“, sagði
hann, „þetta er sii erfiðasta sjúk-
dómsgreining, sem ég heí' átt við
á ævi minni. Mér þykir mikið
fyrir því að þurfa að segja þér
þau tíðindi, að ég er afar hrædd-
ur um að Fim sé búin að fá
krabbamein“.
Hann hélt áfram að tala, en ég
heyrði ekki til lians. Eg hef lík-
lega verið huglaus. Mér þykir
vænt um, að ég skyldi vera það.
Ég skýrði henni ekki frá tilgátu
læknisins, en ég sagði henni, að
eitthvað myndi vera að. Hún
horfði spyrjandi á mig og grun-
aði augsýnilega, að ég myndi
vita meira, svo að ég sagði henni,
að við værum með þessa tor-
tryggni, „bara til þess að full-
\ issa okkur um, að ekkert væri
að".
Læknarnir Charlie, Judd og
IMoore athuguðu hana nú ræki-
lega og bám saman niðurstöð-
urnar. Loksins voru þeir tilbúnir
að kveða upp úrskurð í gegnlýs-
ingarstofunni. Ég hnipraði mig
saman í dimmunni og beið eftir
hinu þunga höggi.
„Þetta“, sagði Charlie læknir,
„er sýniléga góðkvnjað æxli. Það
er alls ekki illkynjað“.
Mér fannst hönd hafa seilzt
niður í grafarörvæntingu, sem ég
var sokkinn í, og mér fannst ég
grípa dauðahaldi í þessa hönd,
hrífast út í ótrúlega bjartan
dag, er ég hafði ekki gert mér
neinar vonir um að sjá framar.
Þessi sjúkdómsgreiningarvilla
leiddi til þess, að ég skrifaði bók-
ina „Yfirsjónir lækna og varúð
við þeim“, en vinir mín'ir réðu
mér ákaft frá því að skrifa þessa
bók. Ég hafði þá sjálfur orðið
að þola alla þá sálarkvöl, sem
hljótast má af skiljanlegri og fyr-
irgefanlegri yfirsjón hjá ágætum
lækni. (Niðurlag næst).
Móðgun
Þegar Bjami kom lieim um kvöldið var konan lians grútandi.
..Hvað ainar að, elskan?“ spurði hann.
Hún kom í fyrstu ekki upp orði, en sagði loks snökktandi: Mamma }un
hefur móðgað mig alveg ófyrirgefanlega“.
„Mamma mín?“ endurtók hann. „Hún sem er fyrir norðan!“
..Það veit ég vel“, sagði hún, „en það kom bréf til þín í morgun, og —
og ég reif það upp“.
„Nú, svo þú leyfðir þér það, já. En hvað kemur það þessu við?“
„Jú, eftirskrift bréfsins var: „Góða Anna mín, gleymdu ckki að láta
Bjarna fá bréfið!“
HEIMn.ISRITIÐ
53