Heimilisritið - 01.02.1948, Blaðsíða 5

elcki komast að því, hvernig hún
var í raun og veru!
Þá skeði það oft, að Pave
læknir, er }x‘kkt hafði konu
Lampe betur en aðrir vinir
manns hennar, sagði þeim svo-
hljóðandi sögu:
„Viljið þið vita, — ja, þið flík-
ið því áuðvitað ekki, — að einu
sinni spurði hún mig í fullri al-
vöru, hvort það væri heldur sól-
in eða tunglið, sein væri næst
jörðu“. — Pave læknir leit í augu
félaga sinna. — „Hvað finnst
* ykkur!“
En það voru þegar liðin
mörg ár síðan hún dó og öllum
kom saman um. að Lampe lækn-
ir liefði ekki svo mikið sem kysst
á hönd kvennmanns eftir það.
Einu konurnar er liann hafði
nokkuð saman við að sældá, voru
ráðskonan og barnagæzlan.
Lampe læknir átti nefnilega
barn. Konan hans hafði dáið um
leið og hún fæddi til lífsins lít-
inn, svarthærða stelpuhnokka. I
fyrstunni lét Lampe la'knir
hjúkrunarkonur annast barnið,
meðan hann var á ferðalagi um
Evrópu, frá einum spítala til
annars. Eftir það var hann talinn
einn af fremstu magasjúkdóma-
sérfræðingum heimsins og fólk
flykktist til hans. — En smám
saman uppgötvaði Lampe lækn-
ir ]iá staðreynd, að hann átti
dóttur. Sumum kunningjum
hans þótti kynlegt (þótt þeir
ræddu ekki um það við hann
sjálfan) að telpan skyldi vera
svarthærð. Móðirin hafði verið
ljóshærð, sögðu þeir, og sjáiíur
var Lampe hið sama. En hann
braut áreiðanlega ekki heilann
mn })etta atriði. En það gat nú
orsakast af því, að hann þekkti
ekki hið rétta innræti konu sinn-
ar. Vinir hans sögðu sín á milli,
að í rauninni væri Lampe tals-
vert einfaldur, og það sæist bezt
á því, hversu mjög hann hefði
elskað konuna sína.
„Það'er svo sem ósköp íallegt' ,
sagði AVihde læknir. „Hann er
tortryggnislaus eins og barn í
skauti móður“.
Jæja, hvað sem þessu viðvík-
ur, þá varð Lampe lækni Ijóst,
að hann átti dóttur. Ykkur finnst
þetta kannski teprulega að orði
kveðið? Er yður, heiðraði les-
andi, ljós sú staðreynd, að þér
eigið móður, eða mann, eða eig-
inkonu? Þið vitið sjálfsagt, að
börnunum verður fyrst Ijóst að
þau áttu móður, þegar hún er
dáin! Vaninn á sök á því. Og þér,
sem eruð giftur, vitið þér, að
einn góðan veðurdag gæti yður
orðið Ijóst, að þér eigið í raun-
inni aðra manneskju! Þér skiljið
kannski allt í einu hvílík ham-
irigja það er. — Nú skiljið þér
sjálfsagt hversvegna ég orða
þetta svona.
HEIMILISRITIÐ