Heimilisritið - 01.02.1948, Page 63

anlega ekki þekkt frú Marshall.
Hún hefði áreiðanlega ekki þol-
að einveru. Hún lifði og hrærð-
ist í tilbeiðslu karlmanna. Nei,
Arlena Marshall fór af stað í
þeim tilgangi að hitta einhvern.
En h vern?“
II.
WESTON ofursti andváfpaði
og sagði:
.,Gott og vel; við verðum að
taka þessar tilgátur til meðferð-
ar seinna. Nú verðum við að
byrja á yfirheyrzlunum. á’ið
þurfum að fá að vita, hvar lnrer
og einn hefur haldið sig. Eg lield
að við ætum að byrja á dóttur
Marshalls. Iíi'm gæti kannske
gefið góðar upplýsingar".
Linda Marsháll kom inn,
klaufaleg að vanda, og rak sig
á dyrastafinn. Hún glennti upp
augun og andaði óreglulega. Hún
var eins og pratinn foli. Weston
fann að hann þurfti að sýna
lienni mikla nærgætni. Ilann
hugsaði:
„Veslings barnið — húii er
ennþá bara barn. Þetta hefur
verið þungt áfall fyrir hana“.
Ilann sagði með viðkvæmri
rödd:
„Mig tekur það sárt, að þurfa
að blanda yður inn í þetta mál.
Þér eruð ungfrú Linda, er það
ekki?“
„Jú“.
Hún lagði hendurnar vandr-
æðalega fram á borðið. Það
voru stórar og kraftalegar hend-
ur, hnúamiklar og rauðar.
Weston sagði með sömu við-
kvæmni:
„Það er ekkert sérstakt —
hvað yður viðvíkur. Við vildum
bara biðja vður að segja okkur
allt, sem þér vitið og gæti leitt
til þess að skýra málið. Það er
allt og snmt“.
Linda sagði:
„Þér meinið — um Arlenu?“
„Já. Sáuð þér hana í morgun?“
Linda hristi höfuðið.
„Nei. Arlena er alltaf seint á
fótum. Hún fær morgunverðinn
í rúmið“.
Hercule Poirot sagði:
„Og þér, mademoiselle?“
„O — ég fer alltaf á fætur til
þess, það er svo púkalegt að fá
matinn í rúmið“.
Weston sagði:
„Viljið þér segja okkur, hvað
þér höfðust að í moiguvi':“
„Já, ég fór í sjóinn og borðaði
morgunverð; síðun fór ég með
frú Redfern út að Gull Cove“.
„Um livaða levti fóruð þið?“
„Hún sagðist ætla aö bíðámín
í forstofunni klukkan hálf ellefu.
Eg var hrædd um að verða of
sein, en það var allt í lagi, við
fórum um það bil þremur m>n-
útum fyrir hálí“.
(Framh. í næsta hefti)
HEIMILISRITIÐ
61